Twoje Wiersze - dzieci gwiazd (albo powrót do domu)

dzieci gwiazd (albo powrót do domu)

biały (bez rymów)

2025-06-27 16:59

- kosmiczne opowieści

wybiła północ dźwięcznym tonem
a zegar zamilkł zawiedziony
może zatrzymał dla nas czas
na chwilę oddalił śmierć

narodziliśmy się dawno temu
w jądrowej reakcji w gwiazdach
wypluł nas z trzewi kosmos
przeżuły nas eony

na koniec patrząc w nocne niebo
liczymy srebrne galaktyki
zapominając czym naprawdę
był nasz pradawny dom

autor

Monika Larn

przejdź do strony autora

Jesteś Premium.
Dziękujemy!

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

8 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: niebieski

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

ajw

2025-06-30

Tak, zapomnieliśmy, ale wielu z nas się budzi..

Monika Larn

2025-07-01

Z moich obserwacji wynika, że jednak niewielu, ale może próbkujemy inaczej:)

Przeboski Mandaryn

2025-06-28

Bardzo zastanawiający wiersz

Monika Larn

2025-07-01

No i dobrze :)

JoViSkA

2025-06-28

Prędzej czy później powrót do domu jest nieunikniony :)) Bardzo ciekawy i refleksyjny wiersz :)
Pozdrawiam serdecznie

Monika Larn

2025-07-01

Ach te gwiazdy :)

dawid own i^(*)

2025-06-28

Tak, przyziemne rzeczy nas oddalają od głębszych refleksji... Pozdrawiam, bardzo ładny wiersz.

Monika Larn

2025-07-01

To jednak jest w gruncie rzeczy bardzo przyziemny wiersz :)

^(*)

2025-06-28

Jesteśmy światłem wiecznym bo tak wszechświat wygląda i poza nim nie ma niczego co by mogło to zmienić

Monika Larn

2025-07-01

jesteśmy tym na czym światło się załamuje...

LydiaDel

2025-06-27

W każdym z nas jest trochę pyłu gwiezdnego, tylko nie zdajemy sobie z tego sprawy, skąd pochodzimy. 6/5 Serdecznie pozdrawiam.

Monika Larn

2025-07-01

Otóż to :)

sturecki

2025-06-27

Zapominamy, że niebo nad nami to nie kierunek – to nasze własne pochodzenie.
Im dalej patrzymy w gwiazdy, tym trudniej rozpoznać, skąd naprawdę jesteśmy.
6/5

Monika Larn

2025-07-01

I że sami jesteśmy kosmitami :)

Pokaż mniej

Logowanie