Pędzę przez
czas
i przestrzeń,
zamknięty w łupinie z tytanowego pancerza.
Zamrożony. Zeszklony.

Rozsadzony kryształkami lodu
śnię o zmorze
napastującej
moje nieruchome ciało…

Otwieram drzwi. Przechodzę przez popękane ściany… Mury. Obrośnięte mchem kamienne
bryły…

Przechodzę przez okna z falującymi firanami,
wzburzonymi zasłonami pełnymi jakichś
wirów,
podwodnych uskoków, kominów hydrotermalnych,
wokół których skupiają się wąsate, zeskorupiałe stwory o wielu odnóżach…

Przechodzę
albo raczej
przepływam
bez ciała
i czucia
jak na próbie
wniebowzięcia.

Albo ciężki jak stutonowy głaz
spadam w otchłań
wielką jak wszechświat…

Jakieś przebłyski o nieznanej naturze. Jakieś zapętlenia materii.

Elegie powietrza,
które
prawie czuję
w tej nieczułości doczesnej…

I próbuję przywłaszczyć sobie tę cząstkę bytu. Wilgotną zalążnię. To ziarno…

I jestem w innej rzeczywistości jakimś innym zdarzeniem, dryfującym ciałem, co przecina
trajektorie planet,
tarcze galaktyk,
obce nieboskłony.
Tam, gdzie się coś nieustannie spełnia
w szale oczekiwania albo w trwodze pragnienia.

Lecz spełnia się,
spełniając
za późno.
Wywołuje
zdarzenia
z przeszłości.

Na jawie? We śnie?

I ten błysk otwieranego ręką matki okna. W słońcu. W którymś gorącym dniu lipca…

Albo którejś jesieni…

Rozedrgane słoje na fornirze szafy,
dębowej klepce.
Uśmiech matki zniekształcany
drgającą smugą powietrza,
co ją przecina, otacza i wchłania.

Jej dłonie gładzące w donicy kwiaty…

Lecz, gdy tylko zamykam oczy, otwieram ― widzę jedynie ― martwe przedmioty
z żelaza.
Skorodowane.
Okryte patyną mosiężne klamki…

I słyszę ciszę bezmierną zapomnienia, która jarzy się na krawędzi szklanki
stojącej na stole.

Gdzieś w głębokich pokładach czasu, jakieś poruszenia. Liście. Drzewa…

Wiodąca do ogrodu ścieżka… Gong stojącego zegara, nieustanny jak bicie serca…

Boję się głębiej odetchnąć, aby nie zburzyć obrazu i tak trwającego jedynie mgnienie.

Zamykam oczy.
Otwieram.
Cóż widzę?

Wydeptane przez lata
drewniane schody.
Wygładzoną poręcz.

Na ganku drzwi otwarte na oścież.

Za nimi ―
półmrok
opuszczenia.

Wschody
i zachody księżyca.

Ćmy jak nagłe
westchnienia
kołują uparcie
wokół płomienia świecy…

… talerza, pustej butelki po alkoholu…

I wszystko pokryte kurzem.
Szarym pyłem cementu…
Przesypujące się
przez palce
porzucone artefakty
jakiegoś dawnego życia.

Nadziei…

Całe flotylle sennych majaków
o rozwianych grzywach
niewidocznym wymiarem wkraczają w nieistnienie…

Jest tak przerażająco zimno.

Moje oszronione ciało
w wirującej kapsule.

Niewidzące już oczy
spoglądają w pustkę
jedynie resztkami pamięci,
skrząc się nikłym blaskiem dalekich gwiazd…

Pędząca w kosmicznej zawiei radioaktywnych cząstek, przeżarta na wskroś bryła lodu…

(Włodzimierz Zastawniak, 2022-09-18)