Czysty sekretarzyk
Kilka kartek
Kałamarz
Ulubione wieczne pióro
I gdzieś w oddali wzrok perfumy
Słodki i zarazem zajadły

Zasiada
I kreśli starannie litery
Nie starannie dobranych słów

Początek wywodu
Jasny jak słońce
Zachodzi ciemnymi chmurami

Pierwszy kleks
Tak jak piorun
Mimo że zapowiadany
Straszył swoim pojawieniem
Lecz papier drogi
I czas też cenny
Więc piszę dalej

Powoli coraz bardziej
Pisze chaotycznie
Kreśli krzywe litery
Przyciska skuwkę
Jak broń do głowy…

Puf!
Wystrzeliła kula
Zrobiła dziurę w kartce

Osoba spina się całą
Z nieznanych uczuć

Kałamarz zepchnięty
Spada na podłogę
Wykrwawia się na czarno

Skuwka się łamie
Pod oporem grawitacji

A kartka…
Ta wiele już przeżyła
Zgnieciona i wpół podarta
Leży w zakurzonym kącie gabinetu

Jedynie światło lampki okala osobę
A ona zniesmaczona
Swoim własnym towarzyszem
Trzyma ręce zaciśnięte na swych włosach
I płacze…
W jednej z tych pełni księżyca
Niezmąconych żadnym grzechem