Powinnaś Elu opisywać wszystkie dzieła ,masz niezwykły dar w opisywaniu 👍⭐

Uściski zostawiam 🤗i🍵

Ja Cię uwielbiam za te malarskie impresje poetyckie.
Pozdrowienia Elu.

świetny...pozdrawiam

Wiersz bardzo ciekawy i zawsze lubię wykorzystać każdą okazję, by poprzebywać wśród dzieł malarskich , chociaż nie mogę się powstrzymać od uwagi, że dzieła Moneta znakomicie promują się same i nie potrzebują kradzieży by podnosić swoją rangę... Pozdrawiam.

Swoją drogą to ciekawe, że ryzykując poniesienie konsekwencji, ktoś zdecydował się na taki krok. Nawet trudno go potępiać. Paradoksem jest to, że pewne wydarzenia maja wpływ na rangę rzeczy. które przedtem nie były docenione.
Pozdrawiam Eluś.

Cóż nie wszystko robimy z potrzeby zysku, ale też i dla przyjemności np. podziwiania dzieła sztuki! 😃 Ciekawie napisany wiersz o złodzieju, o artystycznej duszy😃 Pozdrawiam Elu ciepło i dobrego wieczoru z nocą życzę 😊⭐🍀🌼🤗

Kolejny hołd dla Moneta, tym razem Twoim wierszem.
Gdyby nie sztuka...
Pozdrawiam,
Miłego wieczoru

Ciekaw historia ubrana w poezję :)
Bardzo ładne !

Podoba mi siec koncepcja artysty - twórcy - złodzieja. W końcu to właśnie tak jest. Z czegoś co jest, było - coś nowego. Zawsze przecież jest to wypadkowa stanu zastanego. Pozdrawiam

Świetnie napisane, a że złodziej chciał obraz mieć i podziwiać zamiast sprzedać... Ciekawa historia!
Pozdrawiam serdecznie :)

A Poznań to już blisko w moje rodzinne rejony. Historia dobra na scenariusz filmu. Zresztą podobne były chyba nawet kręcone w Hollywood, a dotyczące kradzieży cennych eksponatów muzealnych. Zło zawsze jest złem. Natomiast wielką siłą jest umiejętność wyprowadzania dobra ze zdarzeń naznaczonych złem. W wypadku obrazu z Poznania, efekt mało oczekiwany przyszedł jakby samoistnie. Ludzie lubią sensacje, więc przychodzą oglądać odnaleziony obraz. Przez to zyskuje popularność malarza sprzed lat, a i muzeum nie narzeka. Obcowanie ze sztuką jest już raczej kierunkiem ku dobru, a przynajmniej ku wejrzeniu wgłąb siebie.
Tu mocno poplynę Elu ze swoim rozważaniem ku Słowu. Na myśl mi przychodzi scena, gdy uczeni i faryzeusze namawiają ludzi, żeby wystawili Jezusa na próbę. Ci natomiast "wynajdują" kobietę podobno złapaną na cudzołóstwie i stawiają przed Nim, żeby osądził ją. A jest szabat. Nie można stawiać nikogo przed sąd. Żydzi myśleli, że jeśli Jezus powie: ukamienować (bo taka kara była przewidziana za cudzołóstwo), to mieli by pretekst, by pojmać Jezusa. A jeśli powie: jest oczyszczona z zarzutu, to zarzuciliby Mu działanie przeciw prawu. Sprawa więc, nie tyle dotyczy kobiety, co Jezusa. A On znając zamiary faryzeuszów i uczonych, stanął totalnie po stronie dobra. A jaka to jest ta strona dobra? Otoz, jest to działanie nacechowane miłością, by uratować człowieka przed zagładą. Jezus zwyczajnie nachyla się i pisze coś palcem na piasku. Wielu ludzi przy tym fragmencie zastanawia się, co On tam pisał na tym piasku. A to jest ślepa uliczka. Mało ważny szczegół. Ważny jest kontekst. Prawo żydowskie zabraniało pisania w dniu szabatu. Nawet na piasku. To hyly kuruozalne przepisy, które też się skądś wzięły, ale teraz nie o tym. Chodzi o to, że był to jeden z jakichs tam najdrobniejszych zakazów. Mało się na nim koncentrowano. Raczej wykroczenie takie było puszczane mimo uszu, czy oczu. Macha ręką na taki grzech. I tym właśnie motywem posługuje się Jezus, żeby uratować życie kobiety. Łamie jeden z najdrobniejszych przepisów. W oczach Żydów popełnia jaki tam drobny grzech. Zewnętrznie wydaje się, że popełnia zło. Ale to tylko pozór, bowiem On kieruję się Miłością do człowieka. A później mówi do cwaniaków, żeby pierwszy kamieniem rzucil ten, kto jest bez grzechu. Jezus był czysty, święty, Syn Boga, grzech nie miał w nim żadnego udziału. Natomiast uczynił zewnętrzny znak, żeby faryzeusze uznali Go za grzesznego. Tym sposobem On jako jedyna osoba, która mogłaby rzucić kamieniem, sprawia sytuację, w której sam siebie pozbawia tego prawa. A więc? Siebie stawia na samym końcu. Najważniejszy jest dla niego człowiek. Ze zła, wręcz z sytuacji bez wyjścia Jezus wyprowadza dobro. Ratuje życie kobiecie, a dalej skłania ją ku nawroceniu: Idź i nie grzesz więcej – mówi do niej. Cudowne wydarzenie opisane na kartach Ewangelii (J 8,1-11). Zachwyca mnie Jego spokój i opanowanie. Ukierunkowanie na wypełnienie swojej misji Miłości i Miłosierdzia.
Przepraszam Elu za ten wywód, ale tak mi się przypomniał ten obraz ewangeliczny przy okazji tematu konfrontacji dobra ze złem. Wiersz oczywiście napisałaś fantastyczny. Przy okazji uczę się kolorów. Hej ho, Elu! 😊🙋‍♂️

No proszę jaki pomysłowy i cwany był murarz i tylko trzy lata za kradzież takiego dzieła ...

Znakomicie wczułaś się w psychikę złodzieja "między krokami". Ujęła go magia obrazu, popełnił kradzież, więc mamy do czynienia z przestępstwem, ale czynnik psychiczny ma też swój udział, bo obraz przyciągał.
Nastąpił pewien paradoks, gdyż dzieło to przeniesiono ze względów bezpieczeństwa z Rogalina do Poznania, a wydarzenia potoczyły się niespodziewanie.
Ciekawy wiersz.
Serdecznie pozdrawiam!

Elu świetnie opisałaś sytuację o której niestety nie wiedziałem. Nie sądziłem że tego typu kradzieże się w dzisiejszych czasach zdarzają. Podoba mi się.
Pozdrówki.