Twoje Wiersze - podróż do lepszego jutra

podróż do lepszego jutra

wolny

2021-12-07 18:45

jesteś rzeką
jesteś blisko
każdego dnia
opływasz moje myśli nadziejami
w promieniach słońca
w nurcie pocałunków
wyławiam zatopione słowa
które czasami srebrzą się
kroplami smutku
w twoich oczach

na brzegu
szumnie tańczą wspomnienia
dwoją się ruchome obrazy
w filiżankach kawy
przelewają gorycz
utraconych chwil

czas przyspiesza
cykanie zegara
mąci wieczorną ciszę
jeszcze trochę należy poczekać
przeszłość bez dopływu światła
nadal odbija się w wodzie
a może to tylko
moje wrażenie…

nadchodzi noc
łagodnym zmierzchem
kołysze nasze dłonie
opuszkami snów
dotykam granic twojego cienia
jak obłoczki pary
uchodzimy z siebie
by ponownie nad ranem
delikatnie spłynąć
po szybach

i zanim świt
wyostrzy mglisty kontur żagla
zapytam wiatru
czy zechciałby nas popchnąć
w nową podróż
do lepszego
jutra

autor

samisen

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

2 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Waldi1

2022-01-30

zawsze warto łapać wiatr w żagle i każdego dnia płynąć na fali miłości ... bądź tym sternikiem nadającym kierunek w życiu ...

Coffee_81^(*)

2021-12-08

Znowu pozamiatałeś :D
Wyjątkowy, pełen wrażliwej nadziei i tęsknoty wiersz...
I, jak zawsze, podziwiam przenośnie :)

A teraz pozdrawiam z gwiazdami :))

samisen

2021-12-08

Dzięki serdeczne...
Miłego wieczoru :)

sisy89

2021-12-08

Gorycz utraconych chwil chyba jest natrudniejsza do przełknięcia. Piękny wiersz!
Pozdrawiam serdecznie :)

samisen

2021-12-08

To prawda, od dłuższego czasu piję już tylko czarną i gorzką kawę. Przyzwyczaiłem się z czasem ale pamiętam jej słodki smak...
Bardzo dziękuję i pozdrawiam

saipwer

2021-12-07

Czytam, czytam i czytam. Łagodne, ładne, bez zrywów i znane, każdemu wrażliwcowi, który miał kiedykolwiek przywilej myśleć o drugim człowieku ciepło. Aż tu nagle:
- świt wyostrzający żagiel
- wiatr słuchający żeglarza, dokąd ma zapchnąć jego łódkę,
Ostatnia strofa jest jak żuraw na Twoim awatarze: ciężką sumą złotego zboża płynącego Wisłą do hanzeatyckiego Gdańska. Śliczne!
Jak mogłem nie poczuć tej gawędy przez tyle lat pływając z wiatrem i pod wiatr - nie wiem...

samisen

2021-12-07

haha… no też nie wiem dlaczego…:) dzięki za miły komentarz, dodam tylko tak między nami, że ten żuraw w awatarze jest również mojego autorstwa rysowany sepią i sangwiną w formacie 50x70 jako podarunek dla mojej rodziny. dużym sentymentem darzę takie perełki….