Jak dobrze wiedzieć, że to, co się pojawia wewnątrz, a potem zostaje zapisane i pokazane na zewnątrz - trafia do wewnątrz kogoś innego... Ale, czy na pewno innego? Hmm... :) Pozdrawiam serdecznie, Moniko

Bardzo mnie cieszy, że tak uważasz, Coffee :) Dziękuję i pozdrawiam

Dziękuje bardzo :) Być może ironia jest dobrym środkiem do utrwalania w formie treści, a tę - w Czytelniku :) Pozdrawiam

Dzięki za Twój wpis Iksie i także Tobie dziękuję Łezko. Mimo braku aktywności wciąż zaglądam na TW, co jest najlepszym dowodem na to, że portal ten jest mi bliski i przechowuje w myślach wiele intensywnych doznań związanych z portalem. Nie sposób oprzeć się wrażeniu , że pełne rozstanie z portalem jest dla mnie niemożliwe. Będę z pewnością tu zaglądał i pewnie też czasem publikował i komentował , ale nie w takim rozmiarze jak dotychczas. Wiele dobrych chwil wiąże mnie z portalem, dlatego też nie chcę zbyt szczegółowo opisywać powodów mojego zmniejszenia aktywności. Szanuję uczestników portalu , ba sam fakt pisania wierszy w dzisiejszych czasach jest dla mnie oznaką szczególną, która skłania do dobrych myśli o takiej osobie. Serdecznie Was pozdrawiam i wcale się nie żegnam. Dobrej niedzieli. :)

Ciekawi mnie, co Cię skłania do tej decyzji, choć rozumiem, że jest wypadkową wielu myśli, refleksji itp., z czego niekoniecznie najważniejsze, to niedostatek na tym portalu odpowiedniej dla Ciebie jakości treści, czy wartości, których potrzebujesz, żeby się zwyczajnie dobrze tu czuć, czy coś tam, cos tam, nie wnikam, jestes wolny, a przygodny mają to do siebie, że się kończą? A może trwa tylko jedna, nieustannie zmieniając tylko formę? Hm...
Cóż my właściwie o sobie wiemy? Czy przypadkiem nie więcej, niż niejeden wie o nas nasz znajomy, przyjaciel, a nawet bliski spotykany oko w oko? Nasze tu słowa, które pisaliśmy, konkretnie do siebie, miedzy sobą, do innych, z innymi, obok, a jednak... Tymi tu słowami, naszymi wierszami i komentarzami, skróciliśmy czas "dobrego" poznania się w realu o setki rozmów i sytuacji niezbędnych tam do ukształtowania się relacji, którą można by określić trwale wartościową, jak np. przyjaźń, nie sądzisz?
Wszystko się zmienia, widzę to wszędzie, ale zmienia się tylko powierzchnia, bo za nią - choćby wyglądała, jak sterta zwalonej szarej blachy pod szarą ścianą, która niczym nie zachwyca, (no, jak zachwyca, jak nie zachwyca!), to za nią uważny obserwator, być może ze zdziwieniem, ale odkryje głębię pełną żywych kolorów i barw Życia, tego wiecznie wirującego Źródła wszelkiego zachwytu, którym podzielić się z innym człowiekiem, wydaje się niemożliwe, no bo jak? A jednak, dobrze wiesz, że tak nie jest. Im doskonalej i choćby, jak najwierniej oddajesz w formie wiersza to, na co zwróciłeś uwagę, a co obdarzyłeś wartością, tym lepiej przeziera przez Twoje słowa to żywe Coś i o wiele, wiele bardziej, głębiej dotyka otwartego Czytelnika, niż raz zapisane wyrazy, frazy i zdania, bo Prawdę się wyczuwa, a nie rozumie, bo Prawda nas łączy, a poeci dosięgając jej, rozszerzają świadomość Człowieka...
W każdym razie, najważniejszym Twoim wierszem, jaki miałem przyjemność poznać, jesteś Ty, Kornel Passer. Baw się dobrze, gdzie Cię Twoje skrzydła zaniosą :) Pozdrawiam, ale się nie żegnam z Tobą, bo... Nie wiem, nie mam powodu i dziękuję, że skłoniłeś mnie do rozmyślań, z których jednak większość tym razem zapisałem powyżej ;) A jeśli coś tam zawoalowane mi wyszło, to wiesz, że z ewentualnych dwojga znaczeń moich słów, raczej właściwe jest to jaśniejsze :)) Pozdrawiam

Pozdrawiam Cię. Trochę lokowałem wiersze na innym portalu, ale suma summarum, moja przygoda portalowa raczej się kończy.

Tak, dobrze go odebrałeś, bo jest zaproszeniem do rozmowy, zdaje się, że właśnie tak, jak lubisz :) Pozdrawiam, gdziekolwiek się podziewasz

Nie, nie trzeba się bać autoanalizy, ani niczego innego. Pokochaj demona, a zatańczy z Tobą; wyrzucenie go nic nie da :) Pozdrawiam

Dziękuję, Suvi za Twoje, jak zwykle, przenikliwe uwagi :) Ale nie dopieszczałem go, napisałem cały i zaraz poprawiłem kilka literówek i dodałem tytuł dopiero wtedy, kiedy pojawił mi się wreszcie ostatni wers :) A co do "byłeś tym, czego chciałeś", to z mojej wiedzy wynika, że tak właśnie jest :) Ale to już rzecz na inną opowieść :) Pozdrawiam

Narzędzia są po to, żeby ich używać. W tym wypadku, niebezpieczeństwo, jeśli już, stanowią granice i blokady, które nam wpojono, a które bierzemy za własne, tworząc zresztą i niestety dodatkowe. Po co? Przecież człowiek jest z natury odkrywcą, jest ekspansywny, czyżby tylko na zewnątrz? A co się stanie, kiedy zacznie przekraczać wszystko wewnątrz? Niebezpieczne, czy ekscytujące? A bez osądzania tego, to jest po prostu konieczne do rozwoju świadomości, którą jesteśmy :) Pozdrawiam