Wiersz literacko świetny, wręcz super, a jednocześnie wywołuje u mnie mnóstwo negatywnych myśli i emocji, których nie jestem w stanie dokładnie w tym komentarzu przekazać. Sama „rzeźba” Hasiora, wysoce obrzydliwa w sensie estetycznym. Gumowa lalka wpleciona w maszynę do szycia. Czyli klasyczna prowokacja nie wymagająca opanowania żadnej sztuki poza cwaniactwem pseudoartystycznym obliczonym specjalnie na efekt oburzenia niedouczonej gawiedzi, żeby potem w cieple tego oburzenia ogrzać swój udawany geniusz i się w ten sposób promować. Sam Hasior był do bólu hołubiony przez komunistyczne władze PRL-u, które go niańczyły niczym boga nowej kultury, tej kultury na wskroś dekadenckiej i czyszczącej teren pod nowego człowieka socjalizmu. W wielu miastach powstawały jego rzeźby. W moim mieście, za każdym razem jak jadę do domu pewną trasą, muszę zerkać na jego obrzydliwe żelastwa. Należał do grona tych, którzy pod płaszczykiem artystycznego image’u, ukrywali służalczą postawę wobec władz, a jednocześnie odgrywali role bezpieczników kultury. Nie musiał się wiele wysilać, bo wystarczyło coś z żelaza powyginać i powstawała sztuka, którą promowano w peerelowskiej telewizji jako wielkie dzieła. Niestety nie trawię „artystycznych” prowokatorów pewnego gatunku, i nikt mnie do takiej sztuki nie przekona. W czasach Hasiora ten trend w świecie dopiero się rozkręcał. Współcześnie „działa” np. artysta Vegard Vinge, który rzuca odchodami w publiczność, sika na scenie i rozpyla farbę z tyłka i otrzymuje potężną dotację publiczną. Myślę, że to dalszy etap rozwoju tego kierunku. Dobra! Dość o tym, teraz o samym wierszu. Wiersz napisany intensywnym tekstem robi duże wrażenie. Fakt że wiersze składają się ze słów, a nie ze zdeformowanego żelaza, jest okolicznością ułatwiającą przekazanie nawet drastycznych treści. Odbieram go jako parafrazę owej rzeźby Hasiora, chociaż wolałbym jej sobie nie przypominać. Sam motyw zaszywania duszy jest nośny i artystycznie zrozumiały, aczkolwiek nijak nie dociera do mnie jaka tu „wolność” jest zaszywana (tłamszona) i przez kogo? Kto tu jest „tym złym”, czyli zaszywającym , a kto „tym dobrym”, czyli zaszywanym? Ale to moje , subiektywne myśli, którymi nie na się co przejmować. Wiersz świetny. Malo takich. Pozdrawiam.

Czekałem na Twoją poezję, którą cenię od pierwszego przeczytanego tutaj wiersza.
Wróciłaś ze wspaniałym wierszem. Niezwykle nowatorskie nawiązanie do rzeźby Gąsiora i połączenie z tym co kłóje we współczesnym świecie jak ta igła z maszyny Singera.
Oceniam wyżej treść jak zawsze u Ciebie za mocny charakterystyczny przekaz warsztatowo wiersz również bezbłędny.
Ostatnio o takim marzeniu napisania takiego mocnego wiersza pisała, Grażynka, ,,Tańcząca z wiatrem ". Zapomniałem, że Twoja wyjątkowa poezja sięga po te emocje z dreszczykiem.
Pozdrawiam serdecznie.

Niedługo wszyscy " uszyci " będą na jedną miarę...Robią co mogą, aby zabić w ludziach te atrybuty indywidualności. I nieźle im to wychodzi. Interesujący wiersz, a pesymizm z niego aż kipi...zresztą nie dziwi mnie to..Pozdrawiam serdecznie:)

Wow, jestem pod wrażeniem.

"czerwony ścieg jak znak
po nim poznają żeś swój
nie po ojcu nie po matce
lecz po czasie w jakim przyszło ci żyć" ~ jakże prawdziwe emocje.
Chyle czoła.

Brakuje mi słów, żeby skomentować ten Wiersz.
Ukłonię się tylko najniżej jak umiem i prześlę serdeczne pozdrowienia z oślej ławki.

Niezwykły wiersz o ludzkiej głupocie, powtarzaniu w nieskończoność tych samych błędów.

Pozdrawiam serdecznie.

Zainteresowało mnie nazwisko Hasiora w tytule, ponieważ ten artysta używał różnych materiałów i technik, aby symbolizować ludzką kondycję oraz społeczne ograniczenia i indywidualną tożsamość. Wiersz również porusza temat utraty tożsamości i wolności, przedstawiając ją przez pryzmat zmechanizowanego, bezosobowego procesu, który tłamsi indywidualność i spaja ludzi w jednolitą masę.