Jeśli nieświadomie - to jeszcze pół biedy. Każdemu zdarza się "chlapnąć" coś za szybko, bezmyślnie - a potem żałować. Każdy może zareagować gniewem. Gorzej, gdy to działanie jest intencjonalne, niejako na zimno.
Pozdrawiam

A, to prawda.
Także czytałam Ich wiersze. Ale jakoś Twój wiersz był mi najbliższy, potrącił najczulszą strunę. To takie subtelne i całkowicie subiektywne odczucie.
I poszło.
:-)

Odwzajemniam te serdeczne myśli. Tę reakcję wywołały wiersze Konvalove i BB. Gdybym ich nie przeczytała, nie zamieściłabym swojego wiersza, przynajmniej nie teraz.

I Ty tę reakcję sprowokowałaś swoim wierszem. A może jeszcze i czyjeś serce mogło się poruszyć, kto wie.
Ja wierzę głęboko, że wszystko ma swój sens, choćby był ukryty przed naszymi oczami.
Dziękuję za ciepłe słowa o moim wierszu, ale przyznam, że przez chwilę miałam chęć usunąć go. Przestraszyłam się, że jego publikację odczytasz jako formę rywalizacji, a to zupełnie nie o to chodziło. Naprawdę Twój wiersz poruszył mnie bardzo i tak, jak pisałam u Ciebie w komentarzu spowodował impuls.
Dlatego dziękuję za Twoje słowa.
A co do katharsis, to i ono bywa potrzebne wśród bajek, chmurek płomiennych uczuć, mrocznych klimatów. To także część naszej rzeczywistości, może ukrytej bo duchowej, ale czy przez to mniej ważnej? Tu na portalu spotykają się ludzie o różnej wrażliwości, ale bez wątpienia - wrażliwi.
Ogarniam Cię bardzo , bardzo serdecznymi myślami.

Coś jest w tym co mówisz. o tych winnych i tak dalej. ciekawym też jest to z tym jednym niewinnym.
Smutek nie zawsze jest twórczy choć na TW jest sporo przykładów. jednak częściej jest destrukcyjny.
Winy kara za nie ich odkupienie i przebaczanie za nie to tematy dość trudne za niektóre winy nie da się odpokutować inne są tylko w naszych głowach.
Pozdrawiam :) lubię twórczo komentować :) i cieszę się za równie twórczy odbiór

Zejście zbyt głęboko w czeluści smutku smutku jest niebezpieczne.
Smutek jednak bywa też twórczy (co widać na TW m.in) oraz oczyszczający.
Golgota była miejscem cierpienia w pełni zasłużonego. Przemierzali ją wszyscy straceńcy skazani na ukrzyżowanie za swoje rzeczywiste winy i zbrodnie.
Ale wystarczyło, aby przeszedł po niej Jeden Niewinny i Święty i stała się symbolem odkupieńczej męki.

Dzięki BB za Twój komentarz, jak zwykle twórczy.

Ten tytuł urodził się dzisiaj, mimo że wiersz ma już wiele lat. Dziękuję za uznanie.
Pozdrawiam

Żeby wybaczyć, trzeba zobaczyć.
U siebie także.
Dziękuję za wizytę i serdecznie pozdrawiam

Patrzenie na siebie przez różowe okulary lub przez czarno-biały filtr nie prowadzi do niczego dobrego. Człowieczeństwo to znacznie więcej barw i odcieni. Ale też prawdą jest, że nie czynimy dobra, którego chcemy, ale czynimy to zło, którego nie chcemy. Ranimy broniąc się przed zranieniem, odreagowując własny ból.
Tu nie chodzi o samobiczowanie. Wystarczy świadomość, bo ona może prowadzić do uzdrowienia.
Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają.
Pozdrawiam ciepło.
A tak na marginesie - ten wiersz powstał wiele lat temu, w czasie, kiedy czułam się bardzo nieszczęśliwa i zraniona.

Samo życie.
Nie jesteśmy bez winy w relacjach z innymi ludźmi. Warto o tym pamiętać zanim rzuci się kamień.