Spacerując z osobą bliską naszemu serce , same prostują się ścieżki i raźniej idzie się przez życie.
Zachwycona wierszem, pozdrawiam serdecznie :)
6/5

Kobaltowe niebo jest piękne

Nie trzeba zbyt dużo mówić, żeby przekazać tak wiele emocji. Żal, że tak nie potrafię. Pozdrawiam serdecznie :)

Znakomita miniatura,

pozdrawiam:)

Dojmująca miniatura pełna refleksji nad próbą zapomnienia i gojenia ran po stracie...Rewelacyjny zestaw słów tworzy małe arcydzieło...Jestem pod ogromnym wrażeniem Twoich umiejętności w wyrażaniu uczuć i emocji...coś niesamowitego!
Pozdrawiam ciepło Daguś :)

Czarujesz sposobem prowadzenia refleksji i, że się tak wyrażę, haikowym klimatem.
"żal zamknięty w kobaltach" - mistrzostwo.
Pozdrawiam serdecznie :)

Super,
Oby drzewo wydało owoce.

Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia
Pewnie wiesz, kraina kwitnacych wiśni... są ozdobą.
Wiśnie z Europy

Czasem mój przyjaciel podsyłał mi fotki kwitnących japońskich wiśni. Natomiast w mojej okolicy też sobie ktoś takie ozdobne drzewko posadził w ogródku.Wspaniale wygląda w rzeczywistości.

Zastanawiałem się nad tym Twoim "lete". Zmyłkę robi brak wielkich liter. Bo sobie myślę: może jej się kawa rozlała i przez to ta literówka... Przecież jednak jest jeszcze Lete – jedna z pięciu rzek Hadesu. Ta, która symbolizuje zapomnienie. I chyba często z niej piję, bo wielu spraw nie pamiętam... 🙃

Tak czy inaczej spacer z zapomnieniem na odległość ramienia, to a gruncie rzeczy jest nadal tęsknota. Może nawet niepoukladane wnętrze w ważnej sprawie. Jakiś ból i ten żal, o którym sam/a peel/ka.

W tym kobalcie niebieskim, to bym dopatrywał łzy lub ę. Lodowiec wiadomo – więcej siedzi ukryte w człowieku, niż to, co daje się po sobie poznać. A ból, szczególnie po stracie kogoś bliskiego (miłość lub śmierć) nie znika prędko. Właściwie to nawet nie powinien prędko zniknąć, bo to jest oznaka prawdziwości relacji.

No, i te wiśnie, które kwitną na wiosnę. A ta łajza, to przecież miłość i radość, i inne piękne motyle. Z tym, że lodowiec nie stopnieje przecież. Tak, przyjdzie nowe. Znów pojawi się uśmiech. Może nawet nowa miłość albo kolejny dzień bardziej oswojonym samością, ale tamto doświadczenie już pozostanie i będzie przechowywane gdzieś na dnie serca, jak drobiny przeszłości w lodowcach.

Hej ho! 😊🙋🏻‍♂️

Zwięzły, ale głęboki obraz kontrastu między zimnem i ciepłem, śmiercią i życiem., w kilku wersach poruszająca refleksję nad przemijaniem i odrodzeniem. Bardzo ładna miniatura. Pozdrawiam serdecznie

Rozpływam się w Twoich kobaltach i wiśniach.. Pieknie.

"żal zamknięty w kobaltach"
i te kwitnące wiśnie
Oddaję wszystko 🌸🌸🌸

Ujmująco.

Pozdrawiam Dago.

Pięknie piszesz,
Pozdrawiam ciepło :)

Świetne, po prostu.
Pozdrawiam serdecznie:)

Po cichu, bardzo po cichu zaznaczam swoją obecność.
:)

Roztapiający się lód to dla mnie metafora nowej nadziei jak i również tego,że dobro zawsze zwycięża zło.W sumie ta miniatura niejeden ma wymiar co jest bardzo na plus pozdrawiam 5✋😉

piękne jest te Twoje wiśniowe drzewo ... pozdrawiam serdecznie ...

Pìęknie napisane, niestety nie słyszysz mojego westchnienia z zachwytu:))😘
Serdeczności, Daguś:))⭐

Myślę, że lodowiec symbolizuje powolne, nieuniknione zmiany, a wiśniowe drzewo – odrodzenie i nowe życie. Treść wiersza łączy obrazy zatrzymanego czasu i nadziei, podkreślając wyraźny kontrast między zimnem a ciepłem oraz smutkiem a odrodzeniem. Całość tworzy głęboki, emocjonalny i poetycki utwór.