Zimowa cisza przetykana
Złotymi promykami słońca.
Cisza - tak cicha,
Że słychać w niej najcichsze myśli
I szelest białych płatków śniegu.
Jedne osiadają na rozwianych
Rudych włosach,
Inne na zaróżowionych
Od mrozu policzkach,
Jeszcze inne
Z cichym westchnieniem
Opadają na dno serca...

Wąską ścieżką pomiędzy zaspami
Idzie piwnooka,
Otulona ciepłym wełnianym szalem,
Ciągnąc za sobą wielki ciężki worek,
Wypełniony po brzegi
Dobrymi myślami i słowami
I kolorowymi szczęśliwymi snami.

Tuż za nią
Potykając się o śniegowe zaspy,
Własne nogi i skrzydła
Idą dwaj skrzydlaci przyjaciele.
Piwnooka puka do drzwi
Mijanych domów,
Lecz nie wszystkie się otwierają,
Choć słychać za nimi czyjeś kroki
I szuranie kapci.
Serafin i Michael
Próbują zaglądać przez okna
Zostawiając oddech na szybach.
Tu i ówdzie palą się już
Światełka na choinkach,
Choć do Świąt jeszcze daleko.
Wesoło trzaska ogień w kominkach,
Ludzie siedzą wokół nich
Z kubkami gorącej herbaty,
Rozmawiają, uśmiechają się do siebie...
Ale nie reagują
Na szelesty za oknem
I pukanie do drzwi.

Śnieg pada coraz gęstszy,
Wypełniony worek
Ciąży coraz bardziej,
Podobnie jak przemoknięte
Anielskie skrzydła.

Nagle kończą się domy i ścieżka...

Oczom Aniołów i piwnookiej
Ukazuje się wielka leśna polana.
Pośrodku niej płonie wielkie ognisko,
Które otacza grupa osób
W różnym wieku.
Bije od nich jakiś dziwny blask...

- To Poeci i Poetki
Z Portalu "Twoje Wiersze"... -
Szepcze cicho Serafin.

- Tak, to oni - doszeptuje Michael -
Aż serce rośnie, gdy na nich patrzę...
Mają w sobie tyle mądrości,
Empatii i ciepła...

Piwnooka szybkim ruchem
Rozwiązuje worek,
A ukryte w nich dobre myśli i słowa
Fruną jak stado kolorowych motyli,
By przysiąść na dłoniach
Poetów i Poetek...

Aniołowie i piwnooka
Uśmiechają się do siebie,
Mocno trzymając się za ręce...