pęcznieję cierpkim kosmosem
jak róża w dzikim ogrodzie
gdzie w trawach czai się złodziej
co kradnie nam sny spod powiek

a ja pęcznieję nad miarę
pomimo smaku co w gardle
drażni nadzieję i wiarę
kosmicznym drwiącym letargiem

snów co płonęły nad miarę
nad wyraz spisany w słowie
bym mogła dla róży znaleźć
blask słońca w dzikim ogrodzie

pęcznieję i nie przestanę
smarować miodem języka
niech złodziej żegna się z trawą
bo to tessowa liryka



- pozytywka -

pękła mi w głowie sprężyna
opadła na czoło grzywka
na ustach przysiadła drwina
a w uszach brzmi pozytywka

wciąż nakręcana dni wolą
która donikąd nie spieszy
a jednak wciąż prze do przodu
niezmiennie włosy mi mierzwi

pękła sprężyna i trudno
grzywkę do góry zaczeszę
wypluję drwinę . choć północ
ciągle melodią się cieszę


- podanie -

nóż . siekiera . piłka . szklanka
pomieszanie z poplątaniem
romantycznych róż kochanka
i kanciasto-obły kamień

iskra w oku i zgryz w zębach
na języku smak komunii
wykrzywiona gniewem gęba
lustro które sięga próżni

tam gdzie miłość już nie żąda
nie odbiera i nie daje
nikt nikogo nie osądza

taki raj zapodaj panie






. spójrz na drugi koniec mostu .