Nadszedł dzień
w którym zanurkuję w głębinę
i popłynę w głąb rafy.

Czy jestem gotowa porzucić swoje ludzkie nogi?
Nie wiem.
Mimo, że czasem zawodzą w prowadzaniu mnie do celu to są całkiem znośne.
W końcu dzielnie noszą przez życie
balast moich wygórowanych ambicji,
przygniatających problemów.

Popłynę w głąb rafy…
a swych wiernych nosicieli zamienię na, mieniący się setkami kolorowych łusek, rybi ogon.
Piękny - to jednak obcy.
Nie sposób przewidzieć
czy będzie leżał jak ulał.

***

Zawsze podziwiałam syreny,
z ich domostwami usytuowanymi w bogato zdobionej rafie.

Ale czy to wystarczy by stać się jedną z nich?

Popłynę w głąb rafy…
Chowając słabość w kieszeń
poddam się prądowi morskiemu
i podłączę się w szeregi ławicy łososi
by z nią wtopić się w tłum.

Wypuszczę z siebie resztki ziemskiego powietrza
i popłynę w głąb rafy -
stanę się syreną…

Zapłaczę nad swoim losem,
lecz łzy moje
zleją się z niewidocznymi łzami innych syren.
Nierozróżnialne złączymy się w smutku,
każda cierpiąca w samotności.
Bo jakże inaczej gdy łzy giną w morskiej toni?

O blasku księżyca
wypłynę z głębiny by przypomnieć sobie
zapach ziemskiego powietrza.
W swej smutnej pieśni
zatęsknię za lądem,
za ludzką mną.