a może szkoda siły i czasu na walkę z depresją, może lepiej oswoić ją jak wściekłego psa, przejść obok niej z uśmiechem na twarzy i pokazać, że nie jest taka straszna... kałuża łez może być coraz większa i nas pochłonąć, ale może też wyschnąć od słońca w duszy i już nie będzie nas pochłaniała.... im częściej upadasz, tym bardziej masz odporne kolana, z których wstaniesz i wyciągniesz ręce do góry... ale nie jak znak poddania, tylko do słońca.... do ptaków, do chmur ponad wszystkim, ponad życiem podłym i złym... tam gdzie chcesz być, ale myślisz, ze nie będziesz... chociaż wszystko masz na wyciągnięcie ręki...

Gdy zdołamy ochronić i uszczęśliwić nasze wewnętrzne dziecko, mamy większą szansę na nieśmiertelność :) Pozdrawiam cieplutko :)

Witaj! :) Bardzo piękny debiut. Piękna #kompozycja. Muzyka świadomie dobrana. Znam teorię "wewnętrznego dziecka", tutaj zderza się z "problemem". W depresji na pewno warto zauważać i pielęgnować każdy drobiazg który sprawia przyjemność. Z czasem tych drobiazgów jest na tyle dużo że zaczynają stanowić tarczę. Choć to co za chwilę powiem może wydać się "niemożliwością" ale ludzie biegają dla endorfin - hormonów szczęścia. Ważne jest także by nie wybiegać daleko w przyszłość myślami, nie snuć czarnych scenariuszy bo przyszłość, nawet ta bliska, realnie jest nieznana/nieprzewidywalna. Warto nauczyć się żyć chwilą. Do tego bym dorzucił mineralną wodę leczniczą SZCZAWA I- "stres, naturalny antydepresant" po której Człowiek błogo się czuje, najlepiej pić min. godzinę po jedzeniu i życie nabiera innych barw ;) Swoją drogą dawno jej nie piłem a mam w kuchni jeszcze dwie buteleczki :P Można kupić w carefour. Polecam i niech moc będzie z Tobą! ;)

Cześć na TW!

Bardzo cenię sobie w wierszach autentyczność, o czym już nie raz wspominałam, ale jesteś tu debiutująca, więc i pod Twoim wierszem zostawię te słowa. Wiersz można odczytać na różne sposoby; można przebrnąć przez czyjeś słowa i pójść dalej, a można te słowa wpuścić do serca, pozwolić im rozkwitnąć, by w całej swojej okazałości, z całym sensem, który chcą przekazać mogły dotrzeć do myśli czytelnika, rodząc przeróżne refleksje. I tak właśnie ja zrobiłam z Twoim wierszem. Depresja to sprawa bardzo delikatna, i choć znana jest ogólna definicja, to i tak każdy odbiera ją na swój sposób. Ty poruszasz bardzo ważną kwestię tego wewnętrznego dziecka, które w niejednym dorosłym jeszcze tkwi, a które w swoim czasie nie miało możliwości na spełnianie się jako właśnie dziecko, czyli nie miało możliwości by marzyć, żyć beztrosko, po prostu cieszyć się swoimi dniami. Doskonale ukryłaś smutek, który jak rzep przyczepia się do duszy człowieka i nie opuszcza go nawet jeśli wszystko względnie wydaje się być w porządku. Depresja nie bywa, to na pewno, depresja trwa i chwilowe słońce nad głową nie sprawi, że ona magicznie zniknie. I Ty bardzo dobrze opisałaś tę ciągłą walkę z samym sobą, z tym co boli i siedzi w środku i męczy. Mam nadzieję, że pokażesz jeszcze niejeden swój wiersz. Z przyjemnością i ciekawością wrócę na Twój profil. Pozdrawiam!