Bajka o świętych

Dziś o świętych coś napiszę
Chwilę z cnoty ich opiszę
Wrażliwości w szczerym słowie
Wszystko wierszyk ten opowie

Więc usiądźcie moi mili
I nie bójcie się tej chwili
Wszak to diabeł tylko grzeszy
Święty dobrem wciąż się cieszy

Bez obłudy żyje w cnocie
Palca też nie macza w błocie
Czysty żagiel maszt stawiamy
I wersami odpływamy
.
Święta żona zacna pani
U księżula na plebani
Na kolanach coś mruczała
Swą pokutę odprawiała

Po spowiedzi rozgrzeszona
Świętą wodą namaszczona
Lekka taka niczym ptaszek
Frunie prosto do kumoszek

Jak urodnie dziś wyglądasz
Młoda trzpiotka starej rzecze
Chłopów wszystkich oczy ściągasz
Spójrz ten z zezem zerka na cię

Ach frywolna tyś dziewczyna
Stara młodej się odpłaca
Zez mknie strzałą Kupidyna
W twoje jakże jędrne płuca

Wnet w rozmowę się włączyła
Trzecia dama co tam była
Jak modnisia wystrojona
Zmienia temat oburzona

Patrzcie kumy na gosposię
Co z plebana izby zerka
Nie chcę plotek... modły wznoszę
Wszak przebiera się tam miarka

Po co komuś mądrość taka
Bez urody... no i gustu
Co wciąż bredzi coś o ptakach
Wzlotach z wersów jedenastu...

I tak szczere słowa płyną
Że aż diabła diabli biorą
Trzasnął w stołu blat i rzecze
To obłudy teksty przecie

Choć do złego podszepty me
To wy zawsze wybór macie
Tu zaś biel z czernią miesza się
Coś wam powiem w tym temacie

Msza skończona wyście wyszli
Bóg tam został... kościół pusty
Czy dla niego żeście przyszli
Czy dla szpanu i rozpusty (!?)


~ Pióro Amora ~
© VIII.XII.MMXXIV