Żołnierze z Westerplatte
samotni, lecz pełni męstwa,
walczyli, pełni marzeń swych,
wiodących do zwycięstwa.
Nie mieli jednak wtedy szans
i przyszło ginąć latem;
bronili nas, nie szczędząc krwi;
żołnierze z Westerplatte.
Na szali leżał wspólny los,
własna żołnierska dola...
Dojrzewał wtedy życia kłos,
wśród maków, na złotych polach...
Musieli żegnać się, bo cóż...
Życie poświęcić drogie.
Wędrują pośród chmur i zórz;
tam nie dosięgnie ogień.
Zahartowani przez huk i dym,
w Ojczyznę zapatrzeni;
myślą wciąż o kraju swym,
o naszej, polskiej ziemi.
Nie jesteśmy nikomu nic winni,
tylko im i swojej Ojczyźnie;
nie pozwólmy na więcej blizn,
wrogim myślom bądźmy przeciwni.
Niemiecki pancernik „Schleswig-Holstein” rozpoczął ostrzał Westerplatte...