Twoje Wiersze - Zamarłem w bezruchu

Zamarłem w bezruchu

wolny

2025-11-16 14:31

Zamarłem w bezruchu
moje stopy zmieściły się w kropce
skąd widać spieczone wzgórza
i rozpadliny pełne cienia
widok zderza się z mroźnym oddechem
milczenia które zawiera pełnię odpowiedzi
choć mgła wisi w powietrzu
tak jak ptaki – czarne litery powrotów
ja spoglądam dalej

Zamarłem w bezruchu
ugrzęzłem w warstwach uczuć
w plastikowej beznadziei śmieci
w glinie która oblepia stopy i ręce
spowalniam planowy ruch myśli
prowadzących donikąd – do miejsca rozpaczy
zbieram ślady swoich kroków
mój jedyny skarb
zamknięty w skale jak czas

Zamarłem w bezruchu
chowam się w zakamarkach ciała
skazanego na życie – opowieść
od bieli do czerni
księga której nikt nie przeczytał
kończy się niezauważalnie
lecz słyszę – w ciszy dojrzewa słowo
które ocali resztki światła
zanim zgaśnie ostatni wers

autor

dziemar

przejdź do strony autora

Jesteś Premium.
Dziękujemy!

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

4 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Sabina

ponad pięć godzin temu

Zwierszowane tak ku przestrodze dla każdego kto przechodziłby podobne stany 🙂❤️

Jan Kępiński

dzień temu

Jest taka prawda, od której nikt jeszcze nie utył, że człowiek rodzi się i umiera w samotności. Dodałbym, że chociaż często tego nie czuje, żyje swe życie też w samotności nierozumiany nawet przez jemu najbliższych. Jak sobie to uświadomimy to często się zwijamy do siebie. Zamieramy. Co świetnie oddał Pan w swoim wierszu.
Pozdrawiam.

Monia

dzień temu

Każdy czasem ma takie chwile, że nie wie co robić tak odbieram twój utwór pozdrawiam serdecznie 😉

sturecki

dzień temu

Jakby z oddali mignęło mi to Twoje „zamarłem”, jak znak, że człowiek potrafi utkwić w sobie mocniej niż w ziemi pod stopami. A skoro cisza nosi w środku odpowiedzi, a nawet śmieci potrafią przykleić się do myśli, to jasno widać, że najcięższy jest ruch wewnętrzny, nie ten na zewnątrz.
I powiem tak: jak ktoś już stoi w miejscu, to jedyne, co mu zostaje, to ruszyć choć jednym słowem.
6/5

ajw

dzień temu

Ciężki jak kamień i jednocześnie liryczny jak oddech mgły. Poezja, której się nie czyta. Ona wchodzi w ciało..

Pokaż mniej

Logowanie