O czym śpiewają ptaki? No, niby wiadomo – ich trele pisze instynkt przetrwania gatunku. Ale kiedy wsłuchać się w wieczorny koncert kosów, wyraźnie da się odróżnić powtarzane po kilkakroć ptasie frazy. Niektóre z nich kończą się intonacją wznoszącą, brzmiąc jak pytanie, kolejne – przypominają rozkaźnik, a jeszcze inne – jak urwane, znacząco niedokończone zdanie. Czasem mam wrażenie, że rodzina kosów, która mieszka w moim ogrodzie, zupełnie ignoruje ludzkich gospodarzy. Ojciec kos piechotą przemierza koszony właśnie trawnik, ptasia matka pije deszczówkę z kadzi o trzy metry ode mnie. O czym rozmawiają, śpiewając? Czy plotkują o dwunożnych sąsiadach?
Co myśli sarna, podglądając nas spomiędzy liści łopianów? Patrzy, nie uciekając; czeka, aż ludzki intruz znudzi się, aż ręka trzymająca aparat, zadrży. Zrobisz najmniejszy ruch – płowe uszy zapadają w zieleń. I nie wiesz, czy ten błyszczący w słońcu punkt to łagodność oka, czy krople rosy zebrane w zielony, parasolowaty rezerwuar.
Cisza. Zielone otulenie szumem wiatru, brzęczeniem owadów, pluskiem żabiego skoku, szemraniem wody na rzecznych kamieniach. O czym szumi, brzęczy, pluska i szemrze zielona cisza? Woła nas czy gani? Cisza – przyjaciółka znużonych, która zmaga się z ludzkim światem, z którą zmaga się ludzki świat.