Patriotyzm naszych pradziadów...
Różnił się od tego z piłkarskich stadionów,
Nie potrzebował rozwrzeszczanych trybun,
A tlił się cichuteńko w szczerym sercu…

Nie były ważne nazwy miejscowości,
Wypisywane pośpiesznie sprayem czarnym,
Na łopoczących flagach biało-czerwonych,
Na wielkich stadionach widoczne z oddali,

Lecz wypisane w sercach złotymi zgłoskami,
Nazwiska wielkich bohaterów narodowych,
Nad książką w myślach złożony hołd cichy,
Chlubnym kartom polskiej historii…

Nie były jego atrybutem głośne wuwuzele,
Setkami co rusz odpalane race,
Pełne emocji wiwaty głośne,
Tysięcy kibiców wzajemne się przekrzykiwanie,

Lecz patriotyzmowi ich nadawało sens,
Że na każde ukochanej Ojczyzny wezwanie,
Bez zawahania za ojców swych ziemię,
Gotowi byli poświęcić życie…

Patriotyzm naszych pradziadów...
Wolnym był od wszelakich służalczości aktów,
Umizgiwania się do dwulicowych polityków,
Wchodzenia w kieszeń biznesowych magnatów,

Błyszcząca u boku szabelka,
Liczyła się bardziej niż sowita wypłata,
Na pierwszym miejscu zawsze była Ojczyzna,
Nie pochłaniała ich praca w zagranicznych korporacjach…

Nie był ważny wypchany euro portfel,
Liczyło się tylko swym wartościom oddanie,
W prawym sercu intencje szczere,
Wielowiekowych tradycji czułe pielęgnowanie...

Nie była ważna pogoń za sukcesem,
Rokroczne przychodów pomnażanie,
Dla każdego nadrzędnym było celem,
Służenie Polsce w dni codziennych trudzie,

Cotygodniowy bilans zysków i strat,
Bez reszty nigdy ich nie pochłaniał,
Największą wartością była dla nich służba,
Codzienna, wytrwała dla Ojczyzny praca…

Patriotyzm naszych pradziadów...
Nie wyrażał się w potokach zbędnych słów,
Lecz pełen był przykładów heroizmu,
Gotowości do ponoszenia wszelakich trudów,

By gdy nadejdzie godzina próby,
Na wezwanie Ojczyzny karnie się stawić,
W obronie krewnych i swemu sercu bliskich,
Nie zawahać się życia poświęcić…

I nie dawać posłuchu wrogiej propagandzie,
A kierować się rozumem i sercem,
A odebrane w dzieciństwie patriotyzmu lekcje,
Przekuć w dorosłości w czyny chwalebne,

By gdy wrogich mocarstw dywizje,
Bladym świtem przekroczą granicę,
Z klejących się powiek spędzając sen,
Sięgnąć odruchowo po karabinu kolbę.

I niewzruszenie trwając w okopach,
Po krótkim pacierzu o świcie się przeżegnać
I z karabinu mierzyć we wroga,
Bez zawahania oddając strzał…

Patriotyzm naszych pradziadów...
Ojczyzny swej umiłowanej wiernych stróżów,
W oczach znających ludzkie dusze aniołów,
Cenniejszym był od najwyszukańszych klejnotów,

Każda kropla krwi,
Uroniona w obronie ukochanej Ojczyzny,
Cenniejsza była od rubinów kosztownych,
Skrzących w słońcu dukatów szczerozłotych,

Każda odniesiona rana,
Na wielkich wojen o Niepodległość frontach,
Uznanie wszystkich rodaków zjednywała,
Cieszył się szacunkiem każdy polski weteran…

Pośród dni pełnych wyrzeczeń i trudów,
Pośród niezliczonych wojennych zawieruch,
Niczym skrzące iskry pośród zimnych popiołów,
Oni niewzruszenie trwali na posterunku,

By pomimo upływu kolejnych dziesięcioleci,
Pozostać dla nas przykładem niezatartym,
Jacy winniśmy być w czasach współczesnych,
Jakim winien być nasz patriotyzm…


Czym jest nasz dzisiejszy patriotyzm, w porównaniu z dawnym patriotyzmem naszych dziadów i pradziadów? Tamten niewątpliwie był niedościgłym wzorem… Obecnie nie przywiązujemy do patriotyzmu już tak wielkiego oddania, poświęcenia, gotowości do największych wyrzeczeń. Dawnemi czasy Polak dla Polski się rodził, Polsce oddawał każdy swój oddech, dla Polski umierał… Toteż patriotyzm dla dziadów naszych równie był ważny co Wiara w Boga. Kiedyś, kiedyś patriotyzm nie wyrażał się w potoku słów, próżnej gadaninie, lecz w wielkich czynach, o których przez lata zaświadczały blizny weteranów wojennych. Nasi dziadowie i pradziadowie w imię patriotyzmu zdolni byli do czynów tak wielkich, jakich nawet nie byli sobie w stanie wyobrazić ludzie z najodleglejszych zakątków świata!...