W niebieskim pokoju
przy oknie siedziałem,
przy oknie z widokiem na wszechświat.

Księżyc mnie dostrzegł,
więc zakrył swą nagość,
chmurą zasłonił się prędko.

W dłoni trzymałem modlitwę, którą
na ustach wciąż miałem od dawna,
a której nie widać końca.

Na zewnątrz widziałem saksofonistę,
który zszedł wolno z mostu,
a za nim w jeansach pustelnik.
Muzyk za winklem wszedł do klasztoru,
asceta zmierzał do parku.

Po chwili odszedł, lecz nie do diabła,
odszedł w przeciwną stronę,
a kroki swoje przecudnie stawiał,
jak dźwięki w ulicznej melodii:

raz po chodniku mocno dziurawym,
a raz na prostej drodze.
Tak właśnie dotarł do celu,
a był nim pokój niebieski.

Z rzęs tam mu opadł deszcz obaw,
że wszystko, co jest
– jest na pokaz.

Usiadł przy oknie
z widokiem na Ziemię,
z nostalgią jazzową spojrzał.

Zrozumiał wówczas bez słów
całkiem zbędnych, że cieniem
okryty jest wszechświat,

że cieniem okryty jest Boga.