pasterzu mój
który zstąpiłeś z nieba
prowadzisz duszę mą
przez błękitne pastwiska
aż na krańce oceanu burz

wskazujesz drogę
przez morze deszczów
gdzie zbieram łzy
zawieszonych nade mną aniołów

każesz mi błądzić
przez pozłacane mgły
morza chmur
gdzie liczę cienie
spadających gwiazd

wędrówka nasza
prowadzi przez
szmaragdowe plaże
gdzie chwytam
mroźny wiatr
w przeźroczyste dłonie

ukołysany
syrenim śpiewem
zasypiam na piasku

nawiedza mnie sen
o gwieździstej nocy
dalekiej planecie
ziemskim domu
o ogrodzie
kwitnącej jabłoni
pod którą moje kości
doświadczają osamotnienia

pasterzu mój
weź mnie w opiekę
jak owcę zabłąkaną
przytul do serca
i udziel namaszczenia

złóż mnie w ofierze
w martwe wody
jeziora śmierci
wielką falą
wezbrany strumień
utuli mnie kocem
do długiego snu

powiadają,
że widzieli Cię pełniącego straż
przy pierwszej pełni