1.

wczoraj kochaliśmy się
szorstki granat nieba
opływał nas


twoje palce jak norweskie fiordy


rwące, drapieżne
skaliste ułamki szeptów


powietrze wżynające się w gardła
w oczy
chłód
obnażający naturę
echo
nieśmiertelnych Bogów



2.

potem cisza
stroma
jak ciało
głęboka
jak otchłań


zatoki
niczym membrany nerwów
wszarpnięte w skórę
lądów
w jądro mózgu



3.

to było
Wczoraj Wiele Lat Temu


ona była Skandynawią
piękną i ranną
krtanią oceanu



4.

przegląda się w skaleczonym szkle horyzontu


otwarte blizny na ramionach
i brzuchu
korytarze piekła
odciski stóp boga na jego posadzkach
linie papilarne miłosnych uniesień



5.

na ścianie gra słońce
w skrable czyimiś głowami
ciasne podwórko
zaduch, bezdech
pięść ścian



6.

prześcieradła na sznurze jak sznury kroplówek
wyprane z bieli do przezroczystości


serpentyny kroplówek
wijące się
korytarzami szpitali
sterylnymi żyłami
sterylnymi spojrzeniami
sterylnymi uściskami
muśnięciami



7.

Skandynawia na granatowej
kanapie
poplamionej zupą


z pociętymi nadgarstkami


słucha ptaków przez uchylone
okno
w innym świecie



8.

rozkłada talerze na stole
i dłonie
na poszarpanych wybrzeżach serwetek
koronka do koronki
prostuje łodygi haftowanym kwiatom
rybom
i palcom



9.

mglisty poranek
ona i zabandażowane mgłą
słońce
nakłuwa jego blady pęcherz
wymyśloną igłą
i kroplą amarantu
rysuje niebo
rysuje
nowy horyzont
niepodłączony do żadnego
innego
niezanurzony
w niczym


i odwraca się
od okna
ze skrzypiącą kroplówką
podłączoną do wenflonu
na końcu którego jest
ona
Skandynawia