- Michaelu, Michaelu - Serafin z trudem łapiąc oddech wylądował na chmurze tuż obok przyjaciela.

- Serafinie! Co się stało? - zapytał Michael patrząc na zarumienioną z emocji twarz Serafina i zwichrzone pióra w jego skrzydłach.

- Byłem tam... nie mogłem się oprzeć... byłem tam wieczorem... byłem...

- Ale gdzie Serafinie?? - zaniepokoił się Michael, bo zwykle spokojny i opanowany przyjaciel zachowywał się bardzo dziwnie, Nie dość, że wczoraj zniknął gdzieś na cały wieczór, to jeszcze teraz... - Uspokój się natychmiast i powiedz mi gdzie byłeś i po co?

- Byłem u tego chłopaka, któremu ostatnio zanieśliśmy żółtą karteczkę od tej dziewczyny o piwnych oczach... Pamiętasz?

- Pamiętam... pamiętam również, że mieliśmy zaczekać cierpliwie, nie wtrącać się, niczego nie przyspieszać... Na razie nic więcej nie możemy zrobić, a nawet nie powinniśmy. Wiesz przecież, że na to co naprawdę ważne czasem warto poczekać dłużej, by bardziej docenić, gdy już się przydarzy.

Serafin słuchał w skupieniu, choć przecież bardzo dobrze wiedział to wszystko, o czym mówił Michael, nieraz o tym rozmawiali siedząc wygodnie na białych chmurach. Ale to, co widział poprzedniego wieczoru ciągle nie dawało mu spokoju. Ciągle miał przed oczami twarz chłopaka o oczach błękitnych jak ocean i pełnych tęsknoty. I ciągle pamiętał blask oczu tamtej dziewczyny o włosach barwy młodych kasztanów, pełne ciepła i czułości. Obiecał sobie, że zrobi wszystko, by wrócić do jej ogrodu, gdy zakwitnie pnąca róża i że na pewno zabierze ze sobą Michaela.

Michael z troską popatrzył na przyjaciela, przygładził zwichrzone pióra w jego skrzydłach, a potem chwycił go mocno za rękę i po chwili już obaj sadowili się na parapecie okna przyklejając nosy do chłodnej szyby. W pokoju panował lekki nieład. Na podłodze leżały rozrzucone ubrania, książki i płyty, a na stole obok talerzyka z nadgryzionym ptysiem i zeschniętym już makowcem stała pusta butelka po wódce i pięć kieliszków, cztery z nich były puste...

- A jednak nie wypił toastu za miłość - szepnął Serafin i zatrzepotał skrzydłami, by nie spaść ze zbyt wąskiego parapetu, ale Michael uśmiechnął się tajemniczo i odsunął się nieco, by Serafin mógł lepiej zobaczyć wnętrze pokoju.

Chłopak spał spokojnie z ręką pod głową, a na poduszce tuż przy jego policzku leżała żółta karteczka. Teraz uśmiechnął się również Serafin.

- Nie wypił toastu za miłość, ale wypił za przyjaźń...