"Na zboczach wysokiej góry zakwitły kwiaty o cudnym zapachu. Ich płatki pokryte były kroplami rosy, które w porannym słońcu lśniły jak małe diamenty..."

* * *

Michael obudził się pierwszy na miękkiej chmurze i zatrzepotał skrzydłami przeganiając resztki snu, a z chmury na ziemię spadło kilka białych piór. Tuż za nim wstał Serafin, wytrzepując ze splątanych włosów gwiezdny pył, który złocistymi drobinkami zdobił również jego suknię. Kilka drobinek wpadło mu do nosa, więc kichnął tak mocno, że zakołysała się chmura.

Przyjaciele mieli dziś misję do spełnienia. Przelatując koło domu piwnookiej zerknęli ciekawie przez okno ale chyba jeszcze spała, bo zasłony były zasłonięte a z komina nie unosił się dym.

- W nocy znowu długo paliło się światło... - mruknął Serafin.

- A Ty skąd o tym wiesz? - zaciekawił się Michael.

- Jakoś w nocy nie mogłem spać. Księżyc lśnił takim dziwnym blaskiem...

- Jasne, księżyc - roześmiał się Michael - pewnie znowu zjadłeś za dużo ciasteczek...

Serafin spojrzał na niego z oburzeniem ale za chwilę też się roześmiał.

- Jak Ty mnie dobrze znasz, Michaelu.

* * *

Słońce już radośnie przebijało się przez chmury rozczesując swoje złociste promienie, gdy piwnooka otulona wełnianym szalem wyszła przed dom. Na podwórku leżało kilka białych piór, a wokół unosił się cudny zapach. Zaglądając do ogrodu oniemiała z zachwytu. Kwitło w nim mnóstwo białych kwiatów o płatkach pokrytych kroplami rosy.

- Kwiaty z mojego snu! Takie same, jakie kwitły na zboczach góry!

Przez chwilę zdawało jej się, że kwiaty lekko poruszyły płatkami. A ukryci za pniem starej jabłoni przyjaciele nie mogli oderwać od niej wzroku, tyle radości było w jej piwnych oczach.

- Misja spełniona, Serafinie. Czas na nas...