Pewna ładna, młoda krówka,
Prawdę mówiąc, to jałówka,
Pasła sobie się na łące,
Wszak to była wiosna, słońce,
I na wypas przyszła pora,
Zalecenie wręcz doktora.
Tam też, z wiosną się pojawił,
Młody byczek, co go nabył
Pan gospodarz ,uwierzycie,
By umilić krowom życie.
Energiczny byczek młody,
Całkiem świadom swej urody,
Chodził dumny niczym paw,
„Krówek stado, a ja jeden”- co za traf.
Niejednego to marzenie,
By się poczuć, jak w haremie.
Wszystkie za nim spoglądały,
Wszystkie do niego muczały.
Nasza krówka też wzdychała,
Tek patrzyła, tak muczała,
Tak się za nim oglądała,
Że wnet mu się spodobała.

I nastały sielskie chwile,
Słońce tak świeciło mile,
Oni razem skubią trawkę,
Razem chodzą nad sadzawkę,
I spędzają razem czas,
Razem chodzą sobie w las.
Robią tam wiadomo „co”,
No bo przecież młodzi są.
Wiosna, lato, słońce, las,
To najlepszy na „to” czas.

Lecz minęła lata pora,
Ciepła czeka już obora,
W której siana dużo jest,
Wody nie zabraknie też.
Krowom dobrze jest w oborze,
Jak za piecem, u Ciebie Boże.
Młodą parę rozdzielili,
Byczka w kojcu odgrodzili.
Lecz on nie jest oburzony,
Wciąż zmieniają mu tam .. żony.

Szybko minął „areszt” krów,
Jesień , zima, wiosna znów,
Znów się pasą wszystkie krowy,
Byk spoważniał, już nie „młody”.
Nasza ładna, młoda krówka,
Którą zwaliśmy jałówka,
Już jest piękną młodą krową,
Na spotkanie z nim gotową.
Za nią zaś, już skacze mile
Małe cielę...słodkie chwile.

Podszedł byk do swej „miłości”,
Patrzy , patrzy i się złości.
Chociaż sam cały łaciaty,
Malec nie ma żadnej łaty.
Mówi więc do młodej krowy,
Rogów użyć wręcz gotowy,
Widzę, żeś tamtego roku,
Kogoś miałaś, „gdzieś na boku”.
Co ty mówisz, ona na to,
Przecież z tobą całe lato
Ja się pasłam, figlowałam,
A innego, ja nie znałam.
Tak mówiła, tak muczała,
Że się całkiem rozryczała.

Byk nie słuchał już swej krówki,
Bo są młodsze tu, jałówki,
Ma ochotę na amory,
A nie pieścić tu (cudze) bachory.
Obrócił się na kopycie,
Już go tu nie zobaczycie,
Z uniesioną dumnie głową,
Poszedł w krzaki.... z inną krową.

No i koniec tej sielanki,
Lecz nie koniec naszej bajki.
Kto tu winien? Czyja racja?
Winna jest INSEMINACJA.
Bo gospodarz, który wiecie,
Jeden myśli w krowim świecie,
Nim na wypas przyjdzie pora,
wzywa inseminatora.
On zaś w tym kierunku działa,
By laktacja nie ustała.
Pełno tutaj „jego” dzieci,
On bezdzietność u krów ”leczy.”

Jaki morał stąd wynika?
Jaka tutaj jest logika?

Że nie każdy, choć mniemany,
Może być rogaczem zwany.
Choć są tacy, to wam powiem,
Którzy myślą tak o sobie.


A postscriptum tu dodamy…
Byczek był wykastrowany.