Powstanie Warszawskie - skojarzenia po 77 latach

Mam siedemdziesiąt osiem lat.
Wówczas miałem zaledwie rok.
Otwierałem oczy na świat,
wokół wojna, nędza i mrok.

Ale w Warszawie zryw wolności!
Za broń chwyta kwiat młodzieży
Koniec niemieckiej podłości!
Powstańcom cześć się należy!

Czuwaj! więc szare oddziały!
Wzruszenie gardło mi ściska,
bo przykład wasz jest wspaniały
i wasza walka mi bliska.

W duszy Polaka na zawsze,
to bohaterstwo zostanie.
Nic tej pamięci nie zatrze!
Próżne jest wrogie knowanie.

Śnią mi się dymy, pożoga…
nagła seria, rannych jęki,
głośne wołanie do Boga,
łzy i konających męki,

i duma, radość wśród zgliszczy,
i z serca pieśni płynące,
i że nic Polski nie zniszczy,
póki są serca gorące.

Dziś za to poświęcenie
dziękuję pełen wdzięczności.
Niech kolejne pokolenie
przechowa Was dla wieczności.

Bogumił Pijanowski