I

1965 rok.
Zaraz potem panorama
przeżartej słońcem plaży Los Angeles.
Jim Morrison przeczesuje dłonią
rozżarzone ziarnka piasku.

Obok Ray Manzarek
namawia go do zaśpiewania
jednej z piosenek.
Jim jest nieśmiały i rumieni się.
W końcu głosem męskim nad wiek
(22 lata)
śpiewa "Moonlight Drive".

"Może założymy zespół?"
"Nie, chyba nie nadaję się do tego".

Morrisonowi piasek
ucieka przez palce.

Zlewa się w jedno
z resztą ziarenek.


II

1969.
Rozjaśnienie.

Jim odnalazł drogę
"to the next whisky bar",
i kroczy nią często;
podtatusiały i z brodą,
na której często osiada piwna piana.
Lubi opowiadać,
że mógł być,
ale nie wyszło,
nie wyszło...

Przy piątym piwie
zaczyna szczypać po tyłku
znaną z widzenia ćmę.

Przy siódmym
zaczyna śpiewać piosenki,
które cały czas pisuje.

Przy jedenastym
nie ma siły by śpiewać
ani by się kochać.

Potem już tylko
śni mu się postać:
"Król Jaszczur -
jestem.
Zrobię co -
zechcę".


III

1971.

Ciemny korytarz.
Stopy stawiane na ciemnym korytarzu.

Potem piwnica,
potem nawet pętla.

Zbliżenie
niemal erotyczne.

Tym razem coś
zupełnie innego
ucieka bohaterowi
przez palce.

Cięcie!
I finał
łudząco podobny
do oryginału.