X
Sztafaż
sonet
2024-02-03 08:34
Z nieba przeszczęśliwe bryzgi światła płyną
Świat na nów malując. Aż ust kąciki drgają
Dla farb tych co się na płótno życia rzucają,
Ale opadają w tchnieniu wiedzy że zginą.
I nagle piękny kolor bezbarwnym się staje,
A ja poza ramami obrazu się wlokę.
W pamięci już tylko widzę barwną otokę
Pejzażu z którego pusty szkic pozostaje.
– Nie! – I wchodzę w ramy – Jam koloru nie stracił!
Malarz co stworzył Świat – tak dużo – , mnie – tak mało –
Okrutnie milczy, mimo że mnie sam sprowadził.
Ja zaś patrzę w świata iluzję czarno - białą
I widzę kolor. Czy własny wzrok mnie zdradził?
Nie. To mnie właśnie pożarło moje własne ciało.
Świat na nów malując. Aż ust kąciki drgają
Dla farb tych co się na płótno życia rzucają,
Ale opadają w tchnieniu wiedzy że zginą.
I nagle piękny kolor bezbarwnym się staje,
A ja poza ramami obrazu się wlokę.
W pamięci już tylko widzę barwną otokę
Pejzażu z którego pusty szkic pozostaje.
– Nie! – I wchodzę w ramy – Jam koloru nie stracił!
Malarz co stworzył Świat – tak dużo – , mnie – tak mało –
Okrutnie milczy, mimo że mnie sam sprowadził.
Ja zaś patrzę w świata iluzję czarno - białą
I widzę kolor. Czy własny wzrok mnie zdradził?
Nie. To mnie właśnie pożarło moje własne ciało.
