Gdzie jest bliskość, tam tęsknota pojawia się,
Wzdychamy do niej, jak do utraconej gwiazdy.
Szukamy jej w przestrzeni między ludźmi,
A ona unika nas, jak kapryśne zjawisko.

Bliskość, ta subtelna nić spleciona z chwilami,
Które migoczą i gasną, jak powłoka dymu.
Poczucie bliskości, które łatwo się rozpłynie,
Zostawiając po sobie jedynie wrażenie ulotne.

Bo bliskość, jak powietrze, nieuchwytne jest,
Chwytamy ją dłonią, a ona przeslizguje się pomiędzy palcami.
Uczucie bliskości, które w nas tli się i gasi,
Niczym płomyk świecy, co płonie w ciszy wieczornej.

I gdzie jest bliskość, tam lęk się pojawia,
Bojąc się, że ją stracimy, że się rozpadnie na pył.
Szukamy jej w ramionach drugiej osoby,
Ale czasem to właśnie bliskość nas rani i pali.

Bo bliskość, jak ogień, może nas sparzyć,
Przeniknąć nas głęboko i pozostawić blizny.
Tęsknimy za nią, ale boimy się jej równocześnie,
Bo to uczucie, które nas niesie, niesie i porywa.

Bliskość, ta cicha melodia w naszych sercach,
Czy kiedyś ją odnajdziemy, czy pozostanie utopią?
Wędrujemy przez życie, szukając tych chwil,
Gdzie bliskość stanie się rzeczywistością, nie tylko marzeniem.