Morze oddycha głębiej tej nocy,
Niosąc wiatrem sól i szept, który nie był mój,
dopóki nie usiadła, cicha, nieruchoma,
patrząca tam, gdzie kończy się świat.
Fale zmywają mój cień z piasku, z pytaniem,
czy Ona także zmywa ludzi z czasu?
Nie zmywa, przenosi jak rzeka liść,
bez pytania, bez powrotu.
A jeśli nie chcę odpływać?
Ocean nie pyta fali o zgodę, ale daje jej widok,
na gwiazdy świecące nadzieją życia.
Co jest zaś za linią horyzontu pytam bez trwogi?
To samo morze, tylko z innego brzegu, widzę,
To co widzę z innej perspektywy.

Niebo schyliło się niżej, jakby chciało dotknąć wody,
ale nie śmiało, bo nie wszystko, co pragnie,
może być spełnione.
W jej oczach nie było łez, choć fale płakały za nią,
każda z nich wracała, jakby chciała powiedzieć:
„jeszcze nie czas”.
A może czas nie istnieje,
tylko ruch,
tylko zmiana,
tylko to, co zostaje, gdy wszystko inne odpływa.
Siedzę, nie pytam już o sens,
bo sens nie mieszka w słowach,
lecz w spojrzeniu, które nie szuka odpowiedzi.
I jeśli kiedyś odejdę, to nie w gniewie,
lecz w zgodzie z tym, co nie pyta, a prowadzi.

Morze zna moje imię,
choć nigdy go nie wypowiedziało, szepcząc je w pianie fal,
gdy byłem gotów słuchać, ale nie wtedy, gdy pytałem.
Zostawiłem w nim spojrzenia, których nikt nie odebrał,
i słowa które nie miały adresata.
Morze je przyjęło, jakby było jedynym,
które nie potrzebuje wyjaśnień.
Czasem kocham je za to, że nie odpowiada,
Bo milczenie morza jest bardziej prawdziwe
niż tysiąc obietnic wypowiedzianych na lądzie.
A kiedy zapominam, ono pamięta,
Nie w datach, nie w twarzach, lecz w rytmie,
który wraca co noc, jak oddech kogoś,
kto śni o mnie, choć nigdy mnie nie znał.
Miłość do morza nie jest wyborem, jest zgodą na to,
że coś większego niż ja może mnie nosić,
rozumieć, i nie zatrzymać.

Morze nie zapomina, choć nie mówi nic,
W ciszy swoich słów szumiąc melodie przeszłości.
Każda fala to wspomnienie, które wraca,
nie po to, by zranić, lecz by przypomnieć,
że byłem.
W jego głębi są moje ślady, te,
których nie widać na piasku.
Dotyk, który nie miał czasu się zatrzymać, głos,
który zamilkł zanim został usłyszany.
Patrzę w wodę, i widzę siebie, nie takiego,
jakim jestem, lecz takiego, jakim byłem,
gdy jeszcze wierzyłem, że można zatrzymać chwilę.


Morze pokazuje mi twarze, które znałem,
i te, które chciałem zapomnieć.
Nie ocenia, tylko układa je w rytmie fal,
jakby mówiło:
„to wszystko było Tobą”.
A ja stoję, nie jako ten, który szuka,
lecz jako ten, który został odnaleziony
przez coś, co nie potrzebuje słów.

I koniec stał się końcem bez zakończenia.