Statek powietrzny bez przeszkód zbliżał się do celu. Wewnątrz transportera panował półmrok. Gdy lampka na suficie zaczęła sączyć czerwonym światłem każdy z nas sprawdził broń i ekwipunek. Do skoku dzieliły już tylko chwile.

- Panowie... - odezwał się Harry. - zapomniałem wam powiedzieć, ale jest z nami moja dziewczyna, Angelika.

W drużynie zapanowało ogólne poruszenie.

- Jak to Angelika? Jakim cudem??? - dopytywał się Spike.

- Nie mówiłem wam, bo jesteście przesądni. Zalogowała się w ostatniej chwili. - poinformował Harry.

Na suficie lampka rozbłysła na zielono.

- Nie ma czasu! - wrzasnąłem do kolegów. - Zakładamy hełmy!

- Chciała tylko popatrzeć. Nie będzie przeszkadzać. - Harry tłumaczył się jak głupi.

- Niech trzyma się z tyłu nas. Może przeżyje! - zakończyłem spór, a hełmy na głowach drużyny rozbłysły na znak gotowości.

Do pojazdu wdarł się podmuch wiatru.

- Skaczemy na mój sygnał! - krzyknąłem.
3
2
1
Skok!

Po chwili czterej piloci opadli miękko na arenę teatru wojennego.

**********

- Harry do cholery. - nadałem przez mikrofon. - Mam snajpera na 15stej! Już trzy razy mnie zfragował! Rusz tyłek i zajmij się nim.

- Namierzam! - nadał Harry. - Za ile masz zrzut pieszczocha?

- Tytan wyląduje za 30 sekund. - rzuciłem do mikrofonu. - Co z Angeliką?

- Chwila - przerwał Harry. - ... Już! Droga wolna. Snajper ma skręcony kark!

" Your Titan will be ready in 6 seconds!" - rozległ się głos w moim pokoju.

- Angelika bezpieczna - kontynuował Harry. - Jak ją ostatnim razem widziałem taranowała jakiegoś mecha. - w głosie Harrego wybrzmiewała duma.

- Mam zrzut Tytana!!! - krzyknąłem do ekranu.

Wtedy poczułem muśnięcie na twarzy i kobiecy głos przy moim uchu szepnął.

- Nie siedź za długo, Skarbie...

- No wiesz, misja ratowania świata. - odparłem podekscytowany nie odrywając wzroku od ekranu.

- Głuptas! Ale mój... - powiedziała z uśmiechem w głosie.