Dziękuję. Bez(ko)... dyskusji. Ważne , że się podoba czy to w formie haiku czy... bez;)

Dziękuję Marku, mam takie samo zdanie o elemencie zaskoczenia. Zwłaszcza dla mnie jako miłośnika natury, to zaskoczenie w czytanych haiku nie występuje. Bo nie tylko wyobraźnia ale i wiedza w danym temacie na to wpływa. Temat natury nie jest już wyłącznym tematem haiku, tak jak osadzenie obrazów w porach roku.
Pozdrawiam. Miłego wieczoru:)

Trójwers obrazowy - podoba mi się :) daj znać, jak uzyskasz odpowiedź! Masz rację, widzę, że to bardzo subtelna kwestia, co człowiek, to opinia... A przecież grunt, żeby mieć radość tworzenia, czy to haiku, czy to trójwersy :) pozdrawiam serdecznie!

Dziękuję Kwintesencjo. Myślę, że to odpowiednie osoby by się zwrócić z wątpliwościami. Postaram się w wolnej chwili napisać do tego stowarzyszenia. Każdy może coś przeczytać na ten temat i nikt nie będzie z nas miał sto procent racji. Dla mnie to może być inna nazwa choćby miniatura . Tak sobie myślę że trójwers obrazowy byłby ciekawą nazwą.
Pozdrawiam:)

Michale, napisałam tak, bo nie mam jasności co do haiku!, wydawało mi się, że jest ono błyskiem zatrzymanem w czasie i ruchu, coś w rodzaju migawki fotograficznej, z tym co wielokrotnie podkreśla, Kornel, zaskoczeniem! Tymczasem w niektórych wydaje mi się jest za dużo ruchu, domyśleń np. nastroju itp. Z trzech Twoich najbardziej do haiku blisko jest trzeciej , a nawet uważałałabym, że to jest haiku, choć nie mam żadnych kompetencji, by tak sądzić!
Trochę się zniechęciłam do haiku, jakiś czas temu coś pisałam, ale wydało mi się mało oryginalne:

jasne promienie
prześwietlają las a w
cieniu zajączek

Dobrego dni Michale:)☀️

Dziękuję Elu. W czym tkwi ta niepewność tej formy?

bardzo dziękuję za ten komentarz :) mi dużo wyjaśnij

Witaj ponownie! Na temat haiku jest potężna literatura i dużo można by o tym pisać. Jedną, jedyną rzecz chcę podkreślić. Zauważ , że elementem obowiązkowy każdego haiku jest element zaskoczenia. Owszem , to zaskoczenie ma czasem charakter bardzo subtelny , wręcz nie dla wszystkich zauważalny, ale jednak jest.

"Pacnąłem w muchę,
A uderzyłem
W kwitnącą gałąź."

To pierwsze (!) oryginalne haiku z XVIII w, które wyskoczyło w wyszukiwarce haiku. Czy tu chodzi o piękno natury? Zdecydowanie o coś więcej. To przełamanie rzeczywistości stanowi o haiku. Poza tym fatalna jest maniera pisania równoważników zdań, zamiast wyrażeń normalnie używanych w języku. Pozdrawiam serdecznie.

,,przenosi się w oglądany fragment natury. Stan ów skutkuje możliwością doznania krótkotrwałego olśnienia, zachwytu nad naturą, osiągnięciem wglądu w życie drzew, kwiatów, zwierząt, wszelkich zjawisk przyrodniczych."
Pisząc bezpośrednio po kontakcie z naturą i zobaczeniu obrazu, właśnie tak mam:)
Te trzy miniatury to wczorajsze obserwacje zapisane na Evernote w lesie. Lekki deszcz, ptaki bardzo głośno śpiewające, skorupki pod nogami, nad nimi gniazdo, koziołek pijacy z dużej kałuży powstałej na drodze w głębokich koleinach po maszynach do wyrąbu lasu. Gdzie woda często stoi i jest wiele tropów zwierzyny.

,,filozofia stojąca za haiku pozostała taka sama; wykorzystanie zmysłów i barwnych obrazów, krótkich, ale mocnych i skupionych na naturze. Inni znani poeci haiku to Yosa Buson, Kobayashi Issa i Masaoka Shiki."
,,Haiku klasyczne odnosi się do natury i relacji wszelkich stworzeń, łącznie z człowiekiem, do natury. Jeśli autor koniecznie chce przemycić w króciutkim wierszu swoje emocje, zwłaszcza negatywne, tworzy senryu//haiku senryu (jap. 川 柳). Nazwa senryu powstała od nazwiska Karai Senryu (1718-90), później nazywającego się Karai Hachiemon (jap.柄井 八右衛門),"
,,Haiku jest związane z filozofią zen, która w sztuce zakłada operowanie paradoksem, subtelność, estetyczny minimalizm i wyzbycie się własnego ja. Najlepsze haiku często świadomie nie pozwalają na jakąkolwiek konkretną interpretację, a jednak pozostawiają w odbiorcy ulotne, refleksyjne odczucie, które chciał przekazać poeta. Niezbędnym warunkiem dla piszącego haiku jest osiągnięcie stanu świadomości zwanego „satori”, w którym autor wyzbywa się siebie, całej swojej „bebechowatości” składającej się na własne „ja” i przenosi się w oglądany fragment natury. Stan ów skutkuje możliwością doznania krótkotrwałego olśnienia, zachwytu nad naturą, osiągnięciem wglądu w życie drzew, kwiatów, zwierząt, wszelkich zjawisk przyrodniczych."

Tak na szybko kilka zdań o haiku z netu;)

Przykłady:
Pada wiosenny deszcz;
Z dachu przecieka
Prosto do gniazda os.

W porannej rosie
Brudny, lecz świeży,
Ubłocony melon.

Owijając ryżowe knedle liśćmi bambusa
Jedną ręką dotyka
Włosów nad czołem.

W sklepie rybnym
Dziąsła solonych leszczy morskich
Są zimne.

haiku senriu, tu chyba to uderzenie jest;)

Mucha siedzi
na tyłku człowieka
– też się opala

Dziękuję za podpowiedź. Cyba wiem co masz na myśli sięgając do mistrzów Zen. Muszę poczytać więcej dobrych przekładów haiku lub dobrze napisanych po polsku. W takim razie te miniatury w schemacie 5-7-5, które masz rację ograniczają, były ostatnimi próbami haiku. Chyba , że nauczę się uderzać kataną;) Pozdrawiam.