Ważne, by szukać klucza,
nim kłódka do reszty zardzewieje,
by otworzyć ją,
skrzydła wypuścić,
rozprostować,
wzlecieć...

W wymiarze, w którym istniejemy nie możemy obyć się bez ciała, które, jak pięknie zauważyłeś ma w sobie i niebo, i ziemię. Może też być łącznikiem między tym co ziemskie, a tym, co niebiańskie. W innym wymiarze ciało stanie się częścią ziemi, a to, co skrywało częścią nieba, kosmosu, wszechświata. Twój wiersz zachęca do przemyśleń.

Ciało to kłódka, która zwiesza się z mostu. Paradoksalnie - dopóki nie znajdzie się kucz to nie spadnie. :)

Cieszę się, że nie napisałeś "ciało to klatka". Kłódka bardzo chętnie daje się otworzyć, gdy tylko wyrażamy taką chęć. Kluczem jest zwyczajne wsłuchanie się w nie. Ono mówi dokładnie o tym, co zawarte jest wewnątrz, również o tym, o czym mówisz Ty w kontekście większego wymiaru. Nasze własne ciało może być pośrednikiem i tłumaczem nas samych dla nas samych.
Bardzo mi się podoba Twój egzystnecjalny "przepływ". To jeden z obszarów, w których widać, że bardzo dobrze się czujesz. Jak rybka :)

Radek, gdzie można kupić Twój tomik? :)

Dla mnie to bardzo miłe uczucie rozpoznać kolejnego poetę na portalu.
Jest sporo piszących, ale poetów względnie mało. Przynajmniej tych dojrzałych, bo kilka osób nieźle debiutuje i potrzeba im tylko wytrwałości i wyciągania nauk.

Doskonale zabawiasz się słowem, pisząc swój filozoficzny manifest o człowieku.
"Ciało to kłódka" powłoka zamykająca umysł, który zawiera w sobie odbicie wszechświata, odrobinę kosmosu. Ludzki wymiar zawiera się w ludzkiej wolnej woli i możliwości wyborów. Podejmowania decyzji, których konsekwencje musi przyjmować. Żyjąc, tworzymy. Tworzymy otoczenie wokół nas, wpływając na materię świata. Tworzymy, wpływając na dusze innych ludzi.
Umysł, który im bardziej otwarty, tym bardziej zbliża się do poznania, do ideału. Bowiem umysł , odbicie świata sondowanego przez zmysły, jest jak jaskinia Platona z jej cieniami zewnętrznego świata ideałów, czyli prawdziwego Wszechświata.
Jesteśmy zarazem ułomni jak i boscy w tym swoim ludzkim wymiarze - życiu.

Bardzo dobry wiersz, w dodatku świetnie napisany warsztatowo.
Pozwolę więc sobie ocenić go, choć przypuszczam, że aby taka ocena była adekwatna wobec wielu innych wierszy, które na nią nie zasługują, musiałbym mieć więcej gwiazdek.

Jerzy Edmund