Czuję, jakby te słowa były pełne gorzkiej refleksji nad tym, jak kruche i tymczasowe może być nasze życie. To przypomina mi, jak trudno jest pogodzić się z utratą stabilności, gdy wszystko wokół zdaje się płynąć i zmieniać.

Życie na walizkach to nie życie! Prawie każdy człowiek prędzej czy później pragnie stabilizacji w spokojnym miejscu jednak nie zawsze każdemu to dane...Pozdrawiam Lariso ciepło 😊⭐🍀

posłużę się słowami Andrzeja Mogielnickiego, bo idealnie pasują by oddać to co pomyślałem po przeczytaniu:
"Mieć gdzieś, jakiś własny ląd
Choćby o te dziesięć godzin stąd"

Bardzo dobry wiersz, jednak człowiek potrzebuje swojego miejsca na ziemi:):) miłego:)

Bardzo zatrzymująco napisane o cierpieniu wynikającym ze straty tego, co dawało poczucie bezpieczeństwa, w czasie pokoju.
Z podobaniem ciekawego, refleksyjnego wiersza pozdrawiam Cię serdecznie:(

Wiersz porusza bardzo ważny problem, który jest realny. Wojny, migracje, kryzysy ekonomiczne, są zjawiskami które powodują, że ludzie muszą żyć na tak zwanych walizkach. To wiersz o głębokiej treści i dobrym warsztacie, skłania do refleksji i pozostawia z poczuciem niepokoju i zadumy. Pozdrawiam z wielkim podobaniem 6/5

ja mam nietypowe podejście do życia .... wszędzie jest mi dobrze..kiedyś powiedziałem żonie ..tam gdzie moja noga stoi tam jest mój dom ... a było to w Turcji ... świat jest bardzo piękny ... lecz to piękno trzeba umieć dostrzegać .... pozdrawiam serdecznie ..

Przeczytałam tytuł i pomyślałam, że to może przekorny wiersz i będzie w nim pochwała, tego co skromne, a ładne! Tymczasem treść jest bardzo głęboka i ukazuje bezsens, luksusu wobec sytuacji stwarzającej realne zagrożenie dla życia każdego z nas. Liczą się wówczas, zupelnie inne wartości, także te odnoszące się do użyteczności przedmiotów.
Na naszych oczach, odchodzi świat, jego porządek i stabilność. Trudno przewidzieć w jakim obudzimy się jutro. Świadomość, że to co gromadziliśmi, cieszyliśmy się, nie ma takiej wartości, jaką im przypisywaliśmy może być trudna. Byliśmy i jesteśmy świadkami exodusu ludzi, radujących życie swoje i bliskich dosłownie z jedną walizką. Wydaje się nie do wyobrażenia, a co jeśli nie o wybraźnię w wierszu chodzi!
Świetna eksfraza, Twój wiersz Lariso, wobec obecnej sutuacji ma jeszcze dodatkową głębię, w nim nie chodzi tylko o proste życie z użytecznymi przedmiotami.
5/6
Wszystkiego dobrego, Przyjaciółko,  pozdrawiam serdecznie:)⭐

dom to rodzina
nie cztery ściany
a wiersz ciekawy
Pozdrawiam serdecznie 🦋

Super wiersz.
Ja spojrzałem na niego ze strony tego co się dzieje obecnie. Może to być konieczność.

Pozdrawiam serdecznie
Miłego wieczoru

Każdy z nas ma swój mały świat,
do którego się przywiązuje.
Wówczas każda utrata to serca
krwawienie.
Ślę moc serdeczności i pogody
ducha:)

W tym wierszu Barańczaka jest wiele wątków...
Twoja ekfraza Lariso porusza tę tematykę i świetnie interpretuje przesłanie wiersza.
Barańczak preferuje skromne życie, nie przywiązywanie się do niczego...
Każdy z nas ma jednak kawałek własnego wszechświata, do którego jest przywiązany.
Tak jak o tym piszesz; rodzina, dom, skrawek ziemi...
Świetny wiersz, do przemyśleń...
Serdecznie Ciebie pozdrawiam:)
5/6

Wiersz nie napawa optymizmem lecz dzieje się tyle że trudno robić dobrą minę do złej gry.
Kawał świetnego wiersza.
Pozdrówki 🌟👍

Bardzo przejmująca, realna treść. Pięknie napisany wiersz o niepokoju w niepewnych czasach.

Pozdrawiam serdecznie Lariso🌹

Treść tego wiersza jest zatrważająca zważywszy na to co dzieje się na świecie.
Wiem, że najważniejsze jest ludzkie życie i o nie, o życie swoich bliskich będziemy drżeć najbardziej. Ale dom to nasze miejsce do życia, nasza tożsamość. I myślę, że w razie jakiejkolwiek tułaczki myśl o domu będzie dawała nadzieję i siłę do przetrwania.

Coraz częstsze zmiany miejsc w naszym codziennym życiu spowodowane różnymi okolicznościami mówią nam aby nie przywiązywać wagi do nagromadzonych, niekiedy cennych przedmiotów a jedynie trzymać w swoim obrębie to, co jest naprawdę potrzebne i niezbędne do życia a w razie ‘W’ do przetrwania.
5/6
Pozdrawiam serdecznie :)

zatrzymuje do refleksji,są ludzie ,co nie przywiązuja się na długo w danym miejscu a drudzy cale życie są w jednym miejscu6/5

Dla mnie jest to wiersz o niestałości życia, które wymusza tymczasowość, choć serce pragnie zakorzenienia. Można nauczyć się żyć z walizką w ręku, ale przywiązania do swojego miejsca nie da się spakować i zostawić za sobą.
6/5

niestety, skazani jesteśmy na cierpienie, mniejsze lub większe, bo dookoła siebie mamy bliskich za których odpowiadamy.