postrzegać/odbierać "świat i ludzi" można na wiele sposobów, niektórych do dzis nauka nie potrafi opisac i wyjasnić... Choć tu - na Ziemi - dotyk/przytulenie to podstawowy sposób "odbioru".
z podobnaiem!
Stef

Niezależnie od konkretnych przekonań, śmierć jest uniwersalnym doświadczeniem, które skłania do refleksji nad życiem i tym, co może nastąpić po jego zakończeniu…
Pozdrawiam serdecznie :)

Smutne, ale tak piękne słowa...
Pozdrawiam

bezpieczny grunt to nie odległość pozdrawiam larisko6/5:)

To wiersz o sile miłości, takiej ponad ostateczność. Myśl o odejściu bez powrotu, pokonanie ziemskiej przestrzeni i czasu, jest cierpieniem dla duszy. Utrata dotyku, przytulenia, wyrażenia miłości także przez cielesność staje się myślą nie do zniesienia, ale nie wiemy jakie są boskie plany, być może, taka miłość poza czasem i przestrzenią,  w astralu, będzie trwała w jej pełnym wymiarze.
Serdecznie pozdrawiam, Droga Przyjaciółko, proszę przyjmij dzbanuszek leśnych poziomek:)⭐

Czytałam ze wzruszeniem,
to pożegnanie z doczesnym
życiem.
Życzę dnia pięknego w uśmiech
i radość ubranego:)

Nigdy nie wiemy, kiedy dotkniemy nieba stopami...
Zadajemy sobie pytania jak będzie w tajemniczej przestrzeni, której nie znamy.
Gdzieś daleko, między wirującymi Obłokami Magellana - może jeszcze dalej, zrozumiemy jak jest.
Zastanawiam się, czy tracimy zupełnie więź z tym wszystkim, co znamy, kochamy...
Moim zdaniem nie.
Nawet myśl potrafi pokonać czasoprzestrzenne bariery i znaleźć się w miejscu, w którym chcemy być; wracamy do miejsc ukochanych, do osób drogich...
Księgi czasu mówią o tym dobitnie...
Podmiot liryczny odczuwa już tęsknotę za tym, co kocha. Myśli...
Trzeba starać się myśleć tak, żeby mieć wiarę choć tak małą, jak ziarnko gorczycy.
Wtedy jesteśmy w stanie pokonać to, co wydaje się niemożliwe...

Czy w przestworzach czy na ziemi utrata i tęsknota bolą podobnie...

cześć! nie bywam tu zbyt często; chętnie Ci ocenię całość, bowiem porusza nawet kamienne serca (tak jak moje 🙄) ale coś chciałbym przed tym wiedzieć; co masz na myśli pisząc "na obłokach Magellana" - ja ze szkoły pamiętam cieśninę Magellana i że ciężko im było tamtędy przedostać się na drugą stronę - ale o chmurach faceta nie słyszałem.. za odp. z góry dziękuję 🧐

To krótki wiersz o najtrudniejszym pożegnaniu – tym, które nie ma już powrotu.
Nawet jeśli stanie się częścią kosmosu, to bez czyjegoś spojrzenia nie będzie pełna – i właśnie ta pustka boli najbardziej.
6/5

Piękny wiersz. Mocno podzielam emocje podmiotu lirycznego z tego wiersza. Cokolwiek byśmy mniemali o naszym przyszłym, ostatecznym losie i bez względu na to, czy jesteśmy wierzący, czy nie, to jednak utrata cielesności, a więc i możliwości cielesnego kontaktu z rzeczywistością nie daje się niczym zastąpić. Człowiek jest istotą z ciała i ducha i nadzieje na zawitanie do astralnego świata mgiełek i chmurek, chociażby to oznaczało, że staniemy się "szeptem Wszechświata" czy też może mieszkańcami równie astralnego Nieba, do czego sprowadza się powszechnie nadzieja wierzących, nic mi nie dają. Z nadziei chrześcijańskiej jedynie nadzieja na Zmartwychwstanie Ciała jest mi bliska. Oczywiście wiersz może być odbierany też wyłącznie na płaszczyźnie estetyczno-poetyckiej, bez wchodzenia w obszary filozoficzno-religijne, co jest bardziej typowym tu odbiorem, lecz mnie taki odbiór mniej interesuje. Pozdrawiam 😊

wiersz jest bardzo piękny ... gdy Ty oddalisz się od niego ja ... Ciebie myślą wesprę i utoniesz cała w kwiatach ... pozdrawiam serdeczznie ...