*
Loluś (zakończenie)

Przemierzył wiele dróg - pół świata
Aż z Wiatrem tym się zbratał

Pod każdym niebem... grunt całował
Jak siewca szedł - rzucał Słowa:
Na halny, zefir, ten od morza...
W Warszawie zaś zagorzał *

A za Nim tłumy zachwycone
Szły suchą ... przez Czerwone...
Wyjaśniał tablice nam dane
A Ziemię Obiecaną
Wskazał , lecz z nami przejść nie sprostał
I za Jordanem

został
....

Wtem w dzień co wszystkich nas zasmucił
Brat-Wiatr go znalazł. Wrócił.
Rozpoznał trumnę; Księgę Słowa
Otwartą... Przewertował.

O! Nim skończył nie gubiąc wątku
Powrócił do początku
Na Słowo złożył Mu przysięgę...
Otwartą zamknął Księgę.



Epilog.

Podpowiem . /Między nami/
Żył chłopczyk pod Tatrami
Co lubił? - Górski szus

Na jednej tam wyprawie
Wiatr pędząc chmury - prawie
Przewrócił. Lolka los.

Się ocknął, a tu w skale
Były tak jakby sale.
Loch wielki w stylu: SAM.

W pierwszej liczne odmęty
Szafiry w nich, diamenty
I wszystkich ozdób kram

A w drugiej biblioteka
Tam białe kruki w tekach.
W nich wszelkie dzieła tam

A wszędzie tłumy, tłumy...
/Wszystkie zjadłszy rozumy/
Osoby wszystkich ras

W klejnotach przebierają...
Lub dzieła wychwalają...
Śląc hymny; skłony w pas.

Na małym zaś stoliku
W pyle, kurzu bez liku
- Stos zwykłych czystych kart.

Nasz chłopczyk je odkurzył,
Ułożył, co ktoś zburzył
Bo były: "diabła wart."

Gdy się w wysiłku troił
To wyczuł: Ktoś z nim stoi.
Jak niewidzialny Bard.

Usłyszał to: - "Dziękuję
"Ja tobie je daruję
Lecz jeszcze prośbę mam.

Ma prośba, choć nakazem:
Zapiszmy kartki razem
Nie będziesz ze Mną sam"

Przytaknął i: 'placebo'
Wnet zajaśniało niebo
Loch znikł jak domek z kart

W dom wrócił; się wyszumiał
Się uczył , grał , rozumiał...

A nań gdzieś czekał Wiatr.

***