Piotrze, w swoim wierszu posłużyłeś się dwoma bardzo ważnymi terminami: gramatyka i logika. Wszyscy je znamy, a na pewno słyszeliśmy o nich. Każdy z nas na pewno posłużył się chociaż raz w swoim życiu każdym z tych słów. Uwagę należy jednak zwrócić na to, że rzeczywistość, którą kryją w sobie te słowa, jest naprawdę bardzo rozległa i dość skomplikowana.
Wiersz zatytułowałeś "Gramatyka", być może dlatego, żeby wskazać na pewną zasadność własnego toku rozumowania, który przedstawiłeś w wierszu. Odbieram to jako swoiste "usprawiedliwienie" autorskie. To tak z akcentem na ten cudzysłowów. Jakbyś chciał powiedzieć tudzież peel właściwie (!): uwaga, powiem coś, co będzie przeczyło ogólnie przyjętym normom, i wiem, że mogę to zrobić! Coś w tym stylu.

O czym jest wiersz? Pierwsza strofa wskazuje na "złamane reguły", a więc zakładam, że chodzi w ogólnym ujęciu egzystencjalnym o postępowanie wbrew powszechnie uznawanym normom. Można by dodać, że chodzi o normy społeczne, ale jak znam autora, to śmiem zaryzykować, że bardziej chodzi o normy moralne. To jednak jest moja bardzo subiektywna interpretacja.

Druga strofa jakby legitymizuje wspomniane wcześniej "złamane reguły", a więc nieco outseiderskie zachowania / postępowanie. Tam peel wspomina o tym, że te zachowania noszą znamię nieidealności ("dziurawa interpunkcja") oraz są bagatelizowane, wręcz odrzucane przez ogół, nadaje się im wartość pejoratywną ("bełkot bez większego znaczenia"). Jednak samym faktem występowania – jak zdaje się wskazywać peel – stanowią one o zasadności własnego istnienia ("chcą przetrwać jak każdy byt").

Ostatnia strofa, jak w większości naszych wierszy, tak i u Ciebie, spina całe poetyckie rozważanie. Pierwsze zdanie wprowadza typową dla autora niejednoznaczność odpowiedzi na postawiony przez siebie problem. "A jeśli właśnie..." – sugeruje, by podjąć próbę wykroczenia poza standardowy tok myślenia. Przed momentem celowo użyłem sformułowania "pierwsze zdanie", a nie pierwszy wers, bowiem chcę zwrócić uwagę teraz właśnie na budowę dwóch(!) pierwszych wersów w tej strofie, które w gruncie rzeczy zawierają w sobie półtora zdania. O ile pierwszy wers powinien być doczytany z akcentem na pierwsze słowo drugiego wersu dla osiągnięcia logicznego (!) ciągu w zdaniu (tu wpada gramatyka i jej koleżanki), o tyle drugi wers może być odczytany – i myślę, że nawet powinien – poczynając od pierwszego do ostatniego słowa, a więc nieco wbrew logice językowej, jeśli chodzi o budowę zdań. W ten właśnie sposób uzyskujemy świetny przekaz, że oto "nadzieja [jest] dowodem na wartość". Kolejne wersy jakby dopełniają wyrażoną przed momentem myśl. Należy tu wspomnieć ponownie o gramatyce i logice, które z jednej strony wydają się być zbiorem uporządkowanych zasad, ale z drugiej skłaniają do ich łamania. Bez tego bowiem aktu "barbarzyństwa" nie będzie możliwe odpowiedzenie na wiele nasuwających się pytań. Tu szczególnie logika, która jest terminem filozoficznym, wkracza do akcji poczynając od klasycznego jej ujęcia poszukiwanego już u Arystotelesa, a więc nadawanie twierdzeniom, zdaniom wartości: prawda - fałsz. Współczesna logika, jako dziedzina nauki jest dużo bardziej skomplikowana. Tu wkroczyła też matematyka nie do ogarnięcia dla laika.

Konkludując, myślę Piotrze, że napisałeś bardzo zgrabnie ubrany w słowa wiersz, który przystrojony w szykowny garnitur marki gramatyka oraz eleganckie buty marki logika, kryją w sobie człowieka zadajacego samemu sobie pytanie: czy idę w dobrym kierunku? Formułuję to pytanie w ten sposób, żeby łatwiej było można zobaczyć w nim ten problem moralny, o którym wspomniałem na wstępie mojego komentarza. Czasem bowiem łamanie reguł prowadzi do niepojętych dotąd odkryć. Czasem jednak jest powodem zatracenia. Jak znaleźć więc złoty środek? Czy takowy w ogóle istnieje? Jak dla mnie podpowiedz autor zawarł w dwóch ostatnich wersach wiersza, gdzie mowa o marzeniach. A więc, są pewne sfery ludzkiej aktywności, które wynoszą go ponad normatywne zasady funkcjonowania. W nich – jak zdaje się podpowiadać peel – należy szukać odpowiedzi na pytania dotyczące własnej przyszłości, a więc: czy chce się być sprawiedliwym (w rozumieniu: poprawnie wypełniającym prawo), czy chce się pójść drogą ryzykownego poszukiwania odpowiedzi (tu te marzenia, które np. mobilizują do sięgania po gwiazdy). W tym miejscu wkracza także wspimniana chwile wcześniej nadzieja.

Świetny wiersz napisałeś Piotrze. Można tu dużo rozmyślać i rozwijać kolejne tematy. Myślę, że jest to jeden z najlepszych Twoich wierszy dotychczas. Niby wciąż krążysz, jak domniemam, w tematyce moralno-miłosnej, ale jednak wszedłeś tym wierszem na dużo, dużo wyższy poziom tych rozważań. Pięknie!
Pozdrawiam Cię Przyjacielu serdecznie! Hej ho! 🙋‍♂️😃

Super wiersz!, zupełnie inny, od Twoich dotychczasowych, bardzo podoba mi się pierwsza strofa, mogłaby istnieć, jako samodzielna miniatura, ale pozostałe dwie też bardzo dobre rozwijają Twoje rozważania :)
Serdecznie pozdrawiam Piotrze:)⭐

Bardzo ciekawe rozważania na wysokim szczeblu abstrakcji (jeśli spróbujemy zastosować reguły gramatyczne do życia, a sądzę , że o to autorowi chodziło) Przyznam, że można się pogubić. Bardzo ciekawy pomysł na wiersz pozbawiony typowego poetyckiego obrazowania na rzecz operowania pojęciami . Pozdrawiam.

Zbiór reguł języka tworzy system, który opisuje rzeczywistość. Pytanie, czy system ma się dopasować do rzeczywistości, czy ma rzeczywistość zmieniać, no próbować, na początku marzenia. Nie wiem. Pozdrawiam

Niespójność często potrafi stworzyć coś nowego. Nie zawsze dobre rzeczy są jasne i przejrzyste , często stoją w opozycji do logiki. Pierwsza strofa kapitalna Piotr. Według mnie jest esencją wiersza.
Pozdrawiam.

Wyższa matema..gramatyka.

Rzeczowniki, czasowniki, części zdania, części mowy,
powiedz Piotrze, mimo wszystko, jak to wszystko dobrze dobić?

Trzymaj się zdrowo i gramatycznie.