Sztukę pisania wierszy
jak pacierz
pielęgnuję codziennie.
To tak jakbym czułą dłonią
dbała o rabatki w ogrodzie duszy.

***

Gdyby słowa miały moc uzdrawiania
w miejscu serca, wygrawerowała bym, wielkimi literami,
potężne, leczące zaklęcie.
Pisałabym tak aby i pod strzechy dotarło.

Gdyby wersy pozwalały współodczuwać
chwyciła bym Cię za rękę
i poprowadziła ciemnymi labiryntami mojego umysłu,
krętymi ścieżkami emocji
prosto do dwojakiej w swej naturze
miotanej skrajnościami, ogłupionej duszy.

Gdybym zaś słowem pisanym mogła
ułożyć scenariusz swojego życia
zrobiłabym to używając jedynie dźwięcznych samogłosek.
Na ich melodyjności pofrunęła bym wysoko,
wznosząc się ponad smutki i marazm tego świata.

I gdybym jeszcze w strofach mogła przemycić
mądrość życia która uchroniłaby nas od cierpienia i wojny;
nie byłabym głupia, takich strof z pewnością do szuflady bym nie chowała.

Pióro i wenę w darze Bozia mi dała,
te w pokorze odebrałam.
By wrażliwości służyć, ni kropli nie zmarnotrawić
za punkt honoru sobie obrałam.