potężny głaz nad brzegiem
zaokrąglony wiekową historią
spojrzał na mnie zachęcająco
jakby mi chciał zdradzić
swoje tajemnice

usiadłam więc wygodnie
oddając się marzeniom

to nie jest sen
to rzeczywistość
jak te niebieskie algi w jeziorze

wpadający do jeziora
strumyk
tańczył u moich stóp
ze zręcznością żonglera
goniąc za wiecznością

przemykając melodyjnie
po kamiennym podłożu
wypłukiwał wodne rośliny
gubiąc się w nadbrzeżnym piasku

uspokajająca monotonia

świat zatrzymał się
w stoickim spokoju

niechcąco kieruję wzrok
ku przestworzom

na podwieczornym niebie
odkrywam niespodziewanie
zawieruszonego hydrometeora

za późno

już bębnią w rytm staccato
pojedyncze krople
mieniąc się
tęczowymi barwami
w zachodzącym słońcu

przebijają
wodną membranę
perfekcją wirtuoza

przymykam oczy
i całkowicie oddaję się
deszczowej muzyce

ta mistrzowska kompozycja
zapiera mi dech

początkowo cicho
tajemniczo
to znów żwawo
wesoło
bębniąc
po głazach
to na nowo
delikatniej
miękko opadając
na hydrofity

przypominając mi
preludium deszczowe chopina

upajam się
tym fenomenalnym
odczuciem

zamieniam się w słuch
oddając się całkowicie
czarodziejskiej chwili

nagle cisza
deszcz ustał
koncert dobiegł końca

pozostał przesiąknięty
deszczem słuchacz

oczarowana
niesamowitym przeżyciem
zapomniałam o owacjach