Dziękuję za komentarz! Ta "niegrzeczność" to raczej autoironia i refleksja nad tym, jak działamy, wbrew własnym pragnieniom. Pozdrawiam serdecznie!

Dzięki! Życie wbrew sobie to jak chodzenie boso po żwirze – niby da się iść, ale każdy krok boli. A natura? Ona nie musi udawać, po prostu jest – i może właśnie dlatego tak do niej tęsknimy.

Tak, dokładnie o to mi chodziło! Bardzo trafnie to ująłeś. To jest właśnie ta sprzeczność, ten ból wynikający z życia wbrew własnym pragnieniom i w niezgodzie z naturą, którą tak bardzo podziwiamy i do której dążymy.
Dziękuję za tak wnikliwe odczytanie moich myśli.

Dziękuję serdecznie za Twoją interpretację. Bardzo celnie odczytałaś moje intencje i to, co chciałam przekazać w wierszu. Faktycznie, boli mnie to, jak traktujemy naturę, będąc jej częścią, i marzę o innej, bardziej harmonijnej relacji z nią.
Cieszę się, że ten temat do Ciebie przemówił. Serdeczności również!

Tak, masz rację w tym, co piszesz. Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję za czytanie i ciekawe refleksje. Pozdrawiam serdecznie

Całkowicie się z Tobą zgadzam. Pozdrawiam serdecznie

Oj, widzę, że moja "zabawa" na pół gwizdka nie umknęła Twojej uwadze! 😉 Masz rację, że żywioły potrafią pokazać swoje prawdziwe "pazury", ja jednak celowo skupiłam się na ich łagodniejszej, ożywczej stronie, bo o nią mi głównie chodziło w pragnieniu bycia naturą.

A co do zakończenia – to była raczej autoironia i refleksja nad tym, jak czasem, niechcący, niszczymy to, co kochamy. Ale dzięki za uwagi i że mimo nich "nie psujesz mi wyniku"! 🙂 Pozdrawiam serdecznie!

Właśnie, żeby to cała ludzkość w końcu to zrozumiała. Nawet indywidualne starania mogłyby dać duże efekty. Pozdrawiam serdecznie

Wydaje mi się, że nie przesadziłam. Jesteśmy samolubni, żyjemy na koszt przyszłych pokoleń. No ale każdy ma prawo mieć swoje zdanie, każdy postrzega świat inaczej. Pozdrawiam serdecznie

Cześć!
Dziękuję za Twój komentarz i doceniam to, że mój wiersz "Być naturą" spełnił Twoje kryteria! Bardzo mnie cieszy, że dostrzegasz w nim poezję, zwłaszcza że staram się eksperymentować z formą wolną. To świetnie, że wyznaczyłeś sobie tak wartościowe zadanie, by nie negować i nie dyskwalifikować wierszy wolnych – to naprawdę otwiera na nowe możliwości w literaturze.
Rozumiem Twoje zastrzeżenie do sformułowania "życie tchnąc" w towarzystwie czasowników niedokonanych i to, że może Ci nie pasować. Masz rację, brzmi to trochę inaczej niż pozostałe, bardziej płynne formy. Zastanowię się nad tym, jak można to poprawić, nie tracąc jednocześnie zamierzonego znaczenia. Chciałam podkreślić ten moment ożywienia, tchnienia iskry życia, ale może da się to ująć w bardziej spójny sposób.
Jeszcze raz dziękuję za cenne uwagi! Bardzo mi pomagają w rozwijaniu się.

Całkowicie się z Tobą zgadzam. Pozdrawiam serdecznie

Wykończymy naturę, wykończymy się sami. Pozdrawiam serdecznie

Niestety, w dalszym ciągu człowiek tego nie pojmuje. Pozdrawiam serdecznie