Lekko jak dzień wiosenny wejść na scenę promieniem albo serią dźwięków mówimy śpiew kobiety są mądre głupieją na punkcie facetów cierpliwość otwiera powoli drzwi siedzą przy biurkach dojrzali pedagodzy krzesła powinni mieć wygodne nie umiem odtworzyć swojego życia może za moment
Gasi się światło dogasają oczy otworzy inny poranek drzwi bardziej okno gwiazdy południowe jakby prześwitem mrugają nie ma innego słowa prosta komnata scenografia zasadnicza światło dużo światła rzecz jest na drugim końcu czyli też tu i teraz trzaskający firmament gwiazd w każdej energia z węgla paproci ten jeden raz do światła cały wachlarz plączący pomarańcz nieboskłonny błękit nieboskłony wiadrami błękitu przechodzisz bardziej stoisz w miejscu w ciszy momentem
Gałęzie poddajecie mi dłonie czegoś się uczymy lekcje są odmierzone dzwonki po korytarzach po klasach tablice przybory zestawy w twoich labiryntach jak w szafie wyprasowany na górnej półce tuz nad drewnianymi hakami ciekawe jest legenda jak gondola się przejechać chodzi o ten morał choćby artystyczny uniwersalny kawałek cieniutki jak kolczyk jak się dzisiaj czujesz sytuacja w porządku kolejny dzień kolejne słońce
Gdybym nie wyszedł z cienia jak błękitna palma na niebie gleby dużo dzięki tobie co najmniej większość twoja jest bierność motylego talku czaru drabiny rzęs promyków przez deski pierwsze mecz tenisa stołowego ja lubię w meczu jest mnóstwo uderzeń walczy się o każdą piłkę żeby wygrać jak w telewizji kiedy tak dyszą szczególnie kobiety zmęczona elegancja jak walc o szóstej rano przejdźmy się po asfalcie drogi się rozjeżdżają alfabet się kraje w plastry ostrzegawcze