modlą się głośno, lecz ciszą ranią serca
na różańcach liczą błędy swoich sąsiadów

kładą chleb na ołtarzu, głodnych odpychając
krzyż na ścianie lśni, lecz sumienie tonie w czerni

miłosierdzie na ustach, w dłoniach ostre kamienie
świętości uczą, diabła szukając w cudzych szafach

zazdrość kwitnie jak cierń na polu sypkich popiołów
bo cudze szczęście uwiera jak buty za ciasne

w kościele klęczą z głowami schylonymi ku ziemi
lecz na targu wznoszą głowy w płomieniach gniewu

dziecko płacze za ścianą, ale bardziej ciszę wolą
„miłuj bliźniego” to echo, co ginie w kałużach

ojcze nasz – tylko ich ojcze, nikogo więcej
z dziesięciu przykazań pamiętają te o winie

słowa jak święcona woda – chlapią bez umiaru
czyny jak noże – zawsze celują w plecy

światło ich świec nie ogrzeje nikogo
bo płonie tylko, by lśnić w zwierciadłach pychy

a prawda? jest jak proch, co się rozwiewa z wiatrem:
wiara, ateizm, poglądy bez miłości to tylko pusty rytuał