Nazywasz go ideałem i boisz się podejść
myślisz że nie możesz wstydzisz się
więc jak spełnisz obietnicę o słonecznikach
skoro do jego serca boisz się przenikać

Tak uwielbienie z oddali znowu wybrałaś
sen piękni śnić chcesz znowu bo bezpiecznie
Tylko jak oddasz mu uwielbienie i chwałę
skoro swymi czynami przezroczystą stajesz się

To znowu ja i znowu muszę. Wiersz dobry nadal nieregularny lecz widać większe dopracowanie rymów a nawet bardziej dopracowana liczba sylab i jest nawet pewien rytm.
Klimat po woli się zmienia w stosunku do poprzedniego wiersza choć mam wrażenie że to jakby kontynuacja wątku choć są pewne szczegóły które mówią że się mylę.
Mam wrażenie że czytam o osobie bezgranicznie nieśmiałej która jednak w swej wyobraźni potrafi dokonać wielkich rzeczy lecz przełożenie tego na real... Odnoszę wrzenie że to jest spowodowane pewnego rodzaju "niewidzialnością" nie jestem pewien skąd to się bierze niby sugestia o "piętnie społecznym" ale niejasna i owo piętno może brać się vz niskiej samooceny lub rzeczywiście PeeLka jest czemuś winna. Fakt faktem ze wiersz ma klimat takiego wychodzenia z doła na widok tego jedynego.
Dam gwiazdki bo ciekawie to pokazuje stan emocjonalny podmiotu lirycznego