Dokładnie tak, "Surreal Malutki" jest, jaki jest, nie ma co doszukiwać się w nim drugiego dna. Najlepiej właśnie go oglądać, jakoś, jak się da, jak idiom, którym może jest całość. Ma za to wiele wypchanych kieszeni.... Swoją drogą, wygrzebałem go, bo jest jedynym moim tekstem, który mogę nazwać strumieniem świadomości, mogę, bo pamiętam, jak powstał. Nigdy jednak nie miałem do niego dystansu, ale w którymś z ostatnich komentarzy napisałeś, że nadal jesteś ciekaw mojej wyobraźni, stąd dedykacja wiersza epatującego fantasmagorią i absurdem ale i antycypującego tę jasność - albo, jak wolisz, ciemność, jaśniejszą od Twojej ciemności - o której zapomniałem na lata (z ponurymi przerwami na wiersze grozy, typu "Ostatnia noc") i dopiero w tym roku wszystko wróciło, tak że można powiedzieć, nagle ocknąłem się pisząc wiersze i komentarze ze świadomością, która wzbudza we mnie radochę, że oto jestem na właściwym miejscu. Odnajduję się jako "TW" ;)) A kiedy dostaję komentarze, zwłaszcza takie, jak Twoje, to wiem, że właśnie dla nich warto jest mi trzymać się tej ścieżki, którą wybieram we wszystkich wymiarach, jakie są mi teraz dostępne. Ostatecznie i po prostu, jak to napisałem w "Jabłku", chcę być ciepłem, które pozwala rosnąć, a nie robaczkiem toczącym wnętrze owocu. Znaczy to, że treść każdej przeżywanej chwili możesz pociągnąć w dół, w grząskie, przepaście albo pokazać to niebu w pełni słońca. Poezja jest miejscem, w którym uczę się wszystko widzieć lepiej i tak mi się pokazuje to, co zapisuję, zawsze jednak wiersz mnie przekonuje dopiero, kiedy poczuję, że jasność nawet grozy, którą, mówisz, pokazuję, nie niszczy tej grozy. Ty robisz podobnie, wnikliwie obserwujesz, ja oświetlam tak samo wszystko, aż cień staje się bezpieczny. Tyle wiem, domyślam się, roję, wymyślam i tak dalej, byle radochę szerzyć. Pozdrawiam z wdzięcznością za kolejne konkretyzacje moich domysłów, które trochę czasem może nazbyt są chaotyczne i przydługie...