Bardzo mnie zaciekawił Twój tekst , bo zawiera własną wizję przekazu chrześcijańskiego, przetworzoną wprawdzie karkołomnie , ale z własną wewnętrzną logiką. Ciekawe i świeże określenia wzmacniają efekt ostateczny. Dobra poezja . Wiersz z wyraźną kreacją rzeczywistości duchowej , więc nie może nie budzić mojego uznania, mimo że wizja podmiotu lirycznego nie odpowiada mojej. Nie ma tu miejsca na teologiczno-filozoficzna, dłuższą wypowiedź, a w skrócie nie wszystko da się powiedzieć , więc obawiam się , że nie będę w stanie tu podjąć polemiki z Twoją wizją. Mimo błędnych (oczywiście , tylko z mojego punktu widzenia ) strzałów jakie oddajesz w wierszu, wiersz robi wrażenie poezji wyższej , to znaczy tej podejmującej wyższą tematykę, wykraczającą poza typowe dla amatorskiej poezji poruszanie głównie wątków uczuciowych. Na marginesie tylko powiem, że ofiara Chrystusa nie jest ofiarą z człowieka, bo wtedy chrześcijaństwo nie różniłoby się od religii Majów czy Azteków, którzy składali ofiary z ludzi, by przebłagać bóstwa. W Chrystusie (który sam jest Bogiem) , Bóg przyjmuje na siebie ludzkie zło , a raczej Zło, aby umożliwić ludziom wejście w społeczność ze Sobą. To, co brzmi jak abstrakcyjna mgiełka staje się duchową rzeczywistością dla kogoś , kto w tą rzeczywistość wchodzi przez wiarę (nie ma innej drogi niż wiara). Z tymi sługusami , o których piszesz, Bóg nie ma nic wspólnego. Nadzieja chrześcijańska w żadnym razie nie jest dla mnie błądzeniem w "ogrodzie kłamstw", ale odwrotnie , jest realną nadzieją na doznawanie rzeczywistości duchowej. Pozdrawiam serdecznie.

Marek jednak zostawił jednego,
obejrzyj się... tego Twojego!

Miłego szukania.