Jerzy, muzyka to nie tylko wydobywane dźwieki, ale i harmonia. Jej brak powoduje fałsz i nie trzeba być wykształconym muzycznie, by wyczuć, że utwór muzyczny brzmi nieczysto. Nie wiem na czym miałoby polegać upraszczanie Bethovena czy Mozarta. Właśnie niewłaściwa nuta, zmiana jej długości natychmiast popsuje brzmienie. A na czym polega interpretacja utworu muzycznego? Jeśli ma sie wykształcenie muzyczne można stwierdzić, że dżwięki tworza harmonie, bądź są jej pozbawione. Muzyka czesto podpiera sie słowem, by skierować wyobraźnię w określonym kierunku. Muzyka instrumentalna bywa opatrzona tytułem, który kieruje naszą wyobraźnie na określone tory. To temat rzeka, ale wracając do meritum, jeśli ktoś zechce zinterpretować muzykę np. "Jezioro łabędzie" jako zarośnięty rzęsą staw, bo taki jest w okolicznym parku, to trudno mu tego zabronić, ale czy to najlepsze, zgodne z rzeczywistością miejsce dla tych pieknych, kojarzonych z miłością ptaków? Ja nie namawiam do upraszczania, zachęcam do czytelności, przybliżania często skomplikowanej rzeczywistości, jej rozumienia, odkrywania w niej ukrytych subtelności , a nie epatować swoją psychiczna złożonością, nadludzkim , ekstremalnym przeżywaniem, bo to ,niby poetycki, ale bełkot, powodowany różnego rodzaju używkami. I jedno trzeba stwierdzić: ludzie sie różnią fizycznie, psychicznie, reakcjami i się tego nie zmieni. A jeśli się uważa, że ma się coś wartościowego do przekazania, jedyna droga realizacji to trafienie komuś do przekonania. Inaczej to "sztuka dla sztuki". Łączę pozdrowienia.

Mam inne zdanie co do poezji. Ostatnio uczę się prozy, więc widzę wyraźną różnicę. Według mnie poezja jest niczym muzyka. Używa słów zamiast nut a jednak interpretacja zależy od słuchającego.
A jednak, ta abstrakcyjna kaskada nut jest czymś, bez czego nie chciałoby się nam żyć. Muzyka jest ważna. A poezja to muzyka zapisywana słowami.
Wiersze mogą być różne.
Ale nie namawiaj mnie do upraszczania, Staszku. Wyobraź sobie upraszczanie Bethovena lub Mozarta.

...albo jest ogólnikowym pustosłowiem.

Jerzy, ten dwuwers, to pozbawiony konkretnego adresata, co jest zazwyczaj wrogo przyjmowane, apel, by w wierszach, zamiast znanych tylko autorom zawiłości własnej psychiki, komplikowanych dodatkowo niezbyt przemyślanym doborem słów, przybliżali ich rozumienie, odczytywanie rzeczywistości, zamiast jej ukrywania. Sens poezji, polegajacy na indywidualnym odczytywaniu co poeta chciał powiedzieć, to jedynie mnożenie interpretacji, a że wyobrażnia potrafi tak zniekształcić rzeczywistość, w tym również to, co poeta chciał powiedzieć, łatwo o doprowadzenie do absurdu, że wiersz i komentarz to inne rzeczywistości. Warto też zauważyć,że mnostwo komentarzy pozbawionych jest meritum, zawiera niczym nie uzasadnione pochwały, zachwyt głębią i oryginalnością metafor albo ogólnikowym pustosłowiem. Serdecznie pozdrawiam.