Tym razem udało jej się wieczorem wcześniej położyć dzieci spać, więc sama też mogła wtulić nos w miękką, pachnącą wiosennym wiatrem i rumiankiem poduszkę. Od kominka rozchodziło się przyjemne ciepło, zegar tykał miarowo i uspokajająco, a jednak sen nie chciał przyjść. Dzielnie walczyła z pokusą, by wstać z łóżka i otworzyć laptop, albo chociaż ze smartfona zajrzeć na portale społecznościowe. Nie, obietnica dana samej sobie tym razem miała zostać dotrzymana. Jej wzrok padł na książkę, którą kilka dni wcześniej dostała od Przyjaciela, jeszcze pachnącą farbą drukarską i nieodkrytymi tajemnicami. Gdy otworzyła ją po raz pierwszy, przesłanie brzmiało:

"Na wielkie szczęście składa się mnogość małych, codziennych spraw. Nigdy o tym nie zapominaj".

Tak, jest wielką szczęściarą! On często jej to przypomina, szczególnie wtedy, gdy już za bardzo marudzi, gdy dopadają ją mniejsze i większe smuteczki, gdy tak po prostu jest już zmęczona swoją codziennością, A przecież są tacy, którzy nie mają domu na wsi z ciepłym kominkiem, z mnóstwem kwiatów i własnoręcznie malowanych i haftowanych obrazów. Są tacy, którzy nie mają ogrodu pełnego kwiatów i nie znają smaku ekologicznych marchewek i twarożku ze szczypiorkiem zrywanym prosto z warzywnej grządki a nie z supermarketu, a pnące róże podziwiają tylko w kolorowych czasopismach. I nie mają lasu, który zaczyna się tuż za stodołą, z budzącymi się już z zimowego snu mrówkami, z ptakami śpiewającymi już od wczesnych godzin rannych, gdy tylko świt rozdmucha welony szarych mgieł a słońce zerka nieśmiało zza chmur, rozczesując swoje złote włosy. Są również tacy, w których domach nie rozbrzmiewa radosny śmiech dzieci...

Tyle szczęścia naraz i to codziennie w zasięgu rąk!

I znów otworzyła książkę na chybił trafił. Przesłanie znów brzmiało tak, jakby napisał je ktoś, kto bardzo dobrze ją znał, wszystko o niej wiedział, znał jej potrzeby, pragnienia i tęsknoty:

" Możesz mi nie uwierzyć, ale otwierając się na innych, otwierasz się na siebie. Pielęgnując w sobie dobro i otwartość, czynisz swoje życie ciekawszym, szczęśliwszym, pełniejszym".

Więc to tak! Tak po prostu... nie skupiać się cały czas na sobie i swoich smuteczkach ale czas wyjść ku ludziom, ku ich potrzebom i ku ich smuteczkom! Szczęścia nie wolno zatrzymywać dla siebie, jak baśniowego kwiatu paproci ale trzeba dzielić się nim z innymi. Otworzyć serce i dom dla innych. Upiec szarlotkę nie tylko dla siebie ale i dla innych. Podzielić się domem, ogrodem i leśną ścieżką wśród pachnących żywicą sosen, a latem pokazać komuś miejsce, gdzie rosną najsłodsze poziomki...

Sen nadszedł niespodziewanie i przyniósł prawdziwe ukojenie. Rano ptaki śpiewały jakby nieco radośniej a nad podwórkiem zatańczył pierwszy wiosenny motyl.