Nata Sza takie pytania chyba pojawiają się na każdym etapie życia. Dopóki mamy młody duch w sobie, to nie czujemy upływu czasu.

Dziękuję i pozdrawiam

To niechaj wrzeszczą, a my tak jutro pójdziemy na całość...
Pozdrawiam sympatycznie

Witaj!
Mrok też bywa aksamitny i rozświetlający myśli.

Serdecznie pozdrawiam

Dzięki za gwiazdy i słowa uznania. Pozdrawiam

Dzięki za miłe słowa i spokojnej nocy życzę.

Jesień jest w pewnym wieku najpiękniejsza. Pozdrawiam

Nie wszyscy żałują za swoje grzechy. Ale są tacy którzy potrafią zawrócić ze złej drogi. Nie oceniam nikogo, każdy ma prawo do swojego przeżywania, do swoich błędów i wniosków. Jedni coś robią ze swoim życiem inni tylko biorą i nie zastanawiają się czy krzywdzą.

Mam niestety inne zdanie; każdy z nas jest tylko człowiekiem i każdy ma duszę i ciało. Czasem zrzeszymy, ale zawsze żałujemy. Nikt na ziemi nie jest sędzią i nie powinniśmy oceniać nikogo. Zawsze potępiam zło, ale nigdy bym nie potrafiła być sędzią oskarżającym człowieka. Wszyscy idziemy w jednym kierunku... na sąd ostateczny. I czarna owca może się okazać tą dobrą.

Pozdrawiam

Jednak powiem przepraszam ...dlatego ...że ja inaczej spoglądam na śmierć ... ja chciałbym żyć nawet 100 0 lat... a wiem... że to jest niemożliwe ... nigdy więcej nie chcę niż mam ... i dlatego jestem szczęśliwy .. . moich 2 braci już nie ma ...a jednak są w moim sercu i tak jakby żyli ... gdy mój brat umierał to lekarz powiedział bratowej że chciałby mieć wszystkich tak pogodnych umierających ...bo on śmierci się nie bał i odszedł szczęśliwy ... 1 sierpnia będzie już 2 lata a starszy brat odszedł 3 lata temu też podobny był z charakterem do średniego ... siostra żyje i ja jestem najmłodszy teraz kończę 69 lat ... a siostra ma 72 lat i mamy piękny rodzinny kontakt ... a śmierć każdy z nas ma wpisaną w życie ... więc jadę w tym kierunku z radością do przodu ...Pozdrawiam serdecznie ... jeszcze raz przepraszam Ciebie .=z miłym uśmiechem ...

Nie w tym rzecz, że ty w czymś mnie dotknąłeś. Nie musisz przepraszać, bo nie masz żadnego powodu. Jestem inaczej postrzegana na życie i świat. Nigdy nie skarżę się, ani nie uciekam w jakiś schemat osobowości. Wierzę i wiem, że jesteśmy kruchym tworzywem na pokusy. Dlatego nie wiem czy ja jestem przygotowana na przejście i myślę, że to ktoś inny podda mnie sądowi. Dlatego nigdy nie powiem o sobie, że jestem gotowa. Dlatego mam jakiś strach w sobie i dziwi mnie jak ktoś siebie stawia ponad.

Spokojnej nocy

ja przepraszam za to... że tak odebrałaś moją wypowiedź ...nigdy bym nie pomyślał... że się wywyższasz ponad ... wiem że pięknie piszesz ... i swoją myśl tak wypowiadam ...może są to niefortunnie sklecone słowa ... więc proszę nie zwracaj uwagi na moje pisanie ... i przepraszam jeszcze raz bardzo serdecznie Waldi 1 ... każdy z nas w jakimś stopniu jest grzesznikiem ...

Każdy z nas ma swój czas na życie! Wszyscy żyjemy i umieramy, i po śmierci każdy z nas otrzyma łaskę. To nie my decydujemy jaką. Nie wywyższam się nad nikim, ani nie utwierdzam się w tym, że jestem najlepsza. Jestem i żyję w zgodzie ze sobą. ale jestem też grzesznikiem.

Pozdrawiam

Żyć bez ciała nie da się. Absolutna prawda.
Ale życie to także duchowość i intelekt, które nie są ciałem. Nie wierzę, że są tylko przypadkowymi spięciami komórek nerwowych.
Popatrz na Stephena Hawkinga. Jego umysł nie był przypadkowym wybrykiem natury - niezależnie od jego własnych teorii na temat życia i wszechświata (czy tam wielu wszechświatów).
Podziwiam intelekt bez względu na to, czy zgadzam się z jego wytworami. Podziwiam także Twoją twórczość, ale patrzę na życie w perspektywie dalszej niż tylko umieranie ciała.
Tylko w obecnych czasach (stawiania na piedestale młodości) starość jest na cenzurowanym. Owszem, bywa okrutna. Szczególnie wtedy, gdy przeżywana w samotności - ale to nie jest problem ciała, tylko nieczułości bliskich, skutków własnych wyborów - nie oceniam.
Tak naprawdę - nie boję się śmierci ciała. Gdybym nie ufała w miłosierdzie - bałabym się śmierci duszy.
Przepraszam, za długi wywód i pozdrawiam

Patrzeć przez pryzmat ciała, a nie życia? Przecież obydwa obrazy są ze sobą powiązane. Żyć bez ciała nie potrafimy. To w ciele nosimy życie i sens istnienia. Ilu ludzi żyje w zamkniętym świecie, bo nie chce pokazać okaleczenia swojego ciała. Ilu ludzi chce skończyć ze sobą, bo są przykuci do łóżka... bo ciało nie słucha. Wiem, że ważny jest światopogląd rozumowania życia i związane z nim dogmaty.
Paradoksy? To ciało i życie tworzy nas i jesteśmy w ciągłej symbiozie tych dwóch elementów. Życie i ciało mamy tylko jedno. Przemijamy razem i razem umieramy. Starość nie jest nam obca, ale bywa też okrutna jeśli nas zniewoli w naszym ciele i nie pozwoli funkcjonować... i nie tylko starość tak postępuje.
Pozdrawiam