Zawsze gdy letnim wieczorem,
W odgłosy pobliskich łąk się wsłuchiwałem,
Nieraz dał się słyszeć z odległych wieków,
Głos starożytnych Celtów,

Na tej naszej małopolskiej ziemi,
W miejscach Ich dawnych siedzib,
Ciągle słychać głos starożytnych Celtów,
Z głębi dziejowych mroków,

Zapewne przed wiekami celtyccy druidzi,
Tajemnym sposobem tę ziemię zaklęli,
By dawała świadectwo pokoleniom przyszłym,
O żyjących tu niegdyś osadnikach celtyckich,

I choć upłynęły wieki,
Ten sam księżyc wciąż na niebie świeci,
Starożytnych Celtów nocny powiernik,
Celtyckich tajemnic wierny strażnik,

Po dziś dzień w Małopolsce,
W staroceltyckim języku rozmawiają bociany na łące,
Gdy na swe bocianie wiece zlatują,
O celtyckich skarbach w ziemi ukrytych rozprawiają,

Celtyckie ozdoby, choć zębem czasu nadgryzione,
Przez małopolską ziemię starannie zachowane,
I choć przeleżały w ziemi wieki całe,
Przez tą samą ziemię zostały uchronione,

Broń celtycka choć dawno zardzewiała,
Choć wieki całe w ziemi przeleżała,
Współczesnym z prawieków wiadomość przekazała,
Co dla Celtów znaczyła wojenna sława,

I jedyny w Polsce dzban celtycki,
W całości zachowany, nawet nie pęknięty,
W nowohuckim muzeum dumnie eksponowany,
Jako świadectwo historii przez ziemię oddany,

W tymże starożytnym dzbanie celtyckim,
Zamknięte są odwieczne prawdy,
Iż każda epoka czas swój zakończy,
Ślady po sobie pozostawiając w ziemi,

Starożytna celtycka mennica,
Odnaleziona w Krakowa okolicy,
Istnieniem swoim zaświadcza,
O odwiecznej, ponadczasowej potędze pieniądza,

Na tejże naszej ziemi niezbadanej,
Monety swoje bili starożytni Celtowie,
Istnieniu starożytnego centrum osadniczego,
Na krakowskiej ziemi dali tym świadectwo,

Kopce krakowskie imieniem legendarnych władców nazwane,
W rzeczywistości przez starożytnych Celtów usypane,
Mianem polskiego Stonehenge ochrzczone,
Od wieków skrywają swoją tajemnicę,

Kopce krakowskie skrywają wielką tajemnicę,
Której celtyckie jest pochodzenie,
A odkryjemy celtyckie źródło owej tajemnicy,
Jeśli tylko wsłuchamy się w szept historii,

Ziemię, którą dziś dumnie Małopolską nazywamy,
Kiedyś przed wiekami starożytni Celtowie pokochali,
Oddali tej ziemi swoje liczne życia,
Dnia codziennego trudy i najskrytsze uczucia,

Starożytni Celtowie ujrzeliby chętnie,
W współczesnych Małopolanach swych dawnych charakterów odbicie,
To cechujące ich dumy poczucie,
Przez wieki historii nigdy nie zatarte,

Zaprawdę ta nasza święta małopolska ziemia,
To ziemia przez celtyckich druidów zaklęta,
Celtyccy druidzi ziemię tę zaklęli,
By współcześni Małopolanie o starożytnych nie zapomnieli…