Twoje Wiersze - Bernikle grenladzkie

Bernikle grenladzkie

rymowany

2025-03-01 17:46

Bernikle skaczą
Jedna po drugiej
Wprost w skalną przepaść.
Pingwinie skrzydła

Nie pozwalają wzbić się do góry.
Gęsi nie mogą
Pomóc swym dzieciom.

Obyś nie musiał
jak pisklę bernikli
startować
w przyszłość, bo lepsze już było.

Przekazywana
wraz z kodem
fałszywość —
przez pryzmat świata
w dawnej retrospekcji.

Wietrze, jeślibyś
je wszystkie przenosił,
w znacznym porywie
na śnieżne niósł kotły

w skrzydłach i by tak odrastać wciąż mogły,
goiły fale
pęknięte szwy kości —

Wymalowano
w rocznice wachlarze
rodów Feniksów,
w mandali wyzwania.

Boski algorytm,
zamiast ogon składać.
Szczęściem, nie u nas
leżą apanaże.

autor

aff^(*)

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

2 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

myszulek

2025-03-02

Ten wiersz to jak poetycka refleksja nad trudnymi wyborami i dziedzictwem, które nosimy w sobie. Podoba mi się, jak z delikatnością i głębią porusza tematy przemijania, odradzania się i nadziei na lepsze jutro.

aff^(*)

2025-03-11

Dziękuję :-)

sturecki

2025-03-02

Pisklęta bernikli spadają w przepaść, a ich los zależy od szczęścia – tak samo jak ludzi, którzy dorastają w świecie pełnym fałszywych obietnic i powtarzanych błędów.
Myślę, że to jest o tym, że nie każdy upadek kończy się wzlotem – nie wszyscy są feniksami, a prawdziwa siła nie zawsze leży w odradzaniu się, lecz w uniknięciu konieczności upadku.
6/5

sturecki

2025-03-02

To piękna i jednocześnie niepokojąca refleksja – czy świat się zmienia, czy to my się zmieniamy, patrząc na niego inaczej? Może to wciąż ten sam świat, tylko z każdą dekadą inaczej odbity w naszych oczach.
A „gen wojny” to rzeczywiście coś, co ciągniemy za sobą od wieków – obietnica przetrwania, która stała się przekleństwem. Ewolucja? Może bardziej technologiczna niż duchowa. Ale czy kiedyś w końcu uda się go „wyłączyć”? Może to już faktycznie sfera baśni …

aff^(*)

2025-03-02

Dziękuję :-)
Bardziej miałam na myśli niewyobrażalną dla nas ludzi przestrzeń czasową, a powtarzalny błędny gen to "gen wojny", który ochraniał nas przez wieki przed zwierzętami, ale chyba najbardziej przed innymi ludźmi.
czy człowiek ewoluuje? To raczej sfera baśni, jak ten wierszyk mój był taką jakby baśnią, w którą niektórzy wierzą.
Ja mam wrażenie, że urodziłam się w zupełnie innym świecie niż się teraz znajduję i jakby dowody świadczą, ze tak jest w istocie ;-)
A może to ten sam świat? Jak to możliwe, ze za jednego życia tyle może się wydarzyć?
Pzdr.