Twoje Wiersze - Wśród nas

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

10 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

andrew

2024-01-23

Samotność w tłumie.
Serce zdradzone, to trudne doświadczenie.
Pozdrawiam serdecznie,
Miłego wieczoru.

Larisa

2024-01-24

Samotność w tłumie... boli najbardziej.
Pięknie dziękuję i serdecznie pozdrawiam

MadziaLena

2024-01-23

Schodzi w skafandrze - czyli samotność jest przemyślanym wyborem, myśli mimo wszystko o powrocie, ma nadzieję wypłynąć na powierzchnię ...
Czasem trzeba pobyć na dnie samotności, popatrzeć z innej perspektywy na świat i siebie...
Gwiazdki dla Ciebie, pozdrawiam :)

Larisa

2024-01-24

Pięknie dziękuję za ciekawy i refleksyjny komentarz.
Czasami izolacja jest twórcza i może okazać się wybawieniem.
Serdeczności przesyłam

Galba c.^(*)

2024-01-22

Zdradzone serce to w zasadzie wrak moim zdaniem. Ból nie ustąpi już nigdy...
Ciekawa mini.
Pozdrowionka 👍⭐

Larisa

2024-01-24

Ból nie ustąpi... rany zadane w miłości zawsze pozostają otwarte.
Pięknie dziękuję i serdecznie pozdrawiam

ajw

2024-01-22

Ile takich zdradzonych serc tonie pośród tłumu? Bardzo ładna miniatura.

Larisa

2024-01-24

Smutna prawda.
Toną na naszych oczach... choć o tym nie wiemy. Mimo, że są wśród nas.
Samotność w tłumie.
Pięknie dziękuję i serdecznie pozdrawiam

Sabina

2024-01-22

Takie serce już nie będzie takie samo jak przedtem 🙂

Larisa

2024-01-24

I pięknie dziękuję.

Larisa

2024-01-24

Prawda, już nigdy nie będzie takie... jak było.
Serdecznie pozdrawiam

danmur

2024-01-22

prawda,,,świetna miniatura,pozdrawiam

Larisa

2024-01-24

Pięknie dziękuję.
Serdecznie pozdrawiam

Chris^(*)

2024-01-22

Bardzo dobra miniatura. Spójrzmy. Skafander jak u nurka. Od oceanu samotności oddziela/chroni melancholią. Widzę tutaj pozytyw, światełko. Mógł to być skafander smutku, rozpaczy, a mamy melancholię. To by sugerowało że minęło już trochę czasu od zdrady. Rany wystarczająco przyschły ale nie na tyle by zaufać ludziom. Stąd dno samotności... wśród ludzi. Jest kolejne światełko, "schodzi" jako opada, poddaje się czemuś ale nie ma pewności że osiągnie kres głębin. Może otoczenie zauważy nurka albo zdarzy się cud. Ten może nadejść w każdej chwili, a może być nim wszystko, uzdrawiająca myśl, znak od Boga, drugi Człowiek... W głębinach jest cisza, sprzyja harmonii ze światem, naturą, wiarą. Modlimy się przecież w ciszy...
Cyk cyk. Ocknij się z moich myśli :) Piękna i wielowymiarowa miniatura.
Pozdrawiam!

Larisa

2024-01-24

Pięknie dziękuję za ciekawy, refleksyjny komentarz.
Wyczerpałeś większość aspektów wiersza.
Z serca dziękuję za tak dogłębną analizę!
Jest mi bardzo miło.
Serdeczności przesyłam

Przeboski Mandaryn

2024-01-22

Wiersz o bólu

Larisa

2024-01-24

Pięknie dziękuję.
Tak, to wiersz o bólu samotności.
Serdecznie pozdrawiam

Elżbieta

2024-01-22

Przejmująca miniatura... skafander może kojarzyć się z "grubą otuliną" odgradzającą peela/peelkę od innych i tak zapewne jest, skoro mowa w niej o samotności, ale też może ograniczać dopływ innych bodźców i będzie pełnił jakby rolę "futerału"!
Bardzo wymowny utwór!
Pozdrawiam serdecznie, Lariso, ode mnie komplet⭐:))

Larisa

2024-01-24

Pięknie dziękuję za ciekawy, refleksyjny komentarz.
Ten skafander utkany jest z melancholii, która szczelnie odgradza człowieka od życia.
Serdeczności przesyłam i życzę dobrego popołudnia!